وقتی دل شکست دیگر آدمِ قبلی نمی‌شوی..

وقتی دل شکست دیگر آدمِ قبلی نمی‌شوی..

 ذهن‌ات پر از سوال‌های بی‌جواب و از خنده‌هایت تنفر ترشح می‌شود

باید دردهایت را پشت لبخندت پنهان کنی؛
و قلب‌‌ات را از سقوط ناخواستـه نگه‌داری؛
می‌دانم روزهایی است کـه بین غم و خستگیِ روح‌ات گیر می‌کنی؛
پس تغییر کن و تنهایی‌ات را قاب بگیر
تا مجبور نشوی برای جا شدن در قلب دیگری
خودت را بارها و بارها خرد کنی
باید یاد بگیری درد، جزئی از زندگی‌ات باشد
اما پانسمانِ زخم دیگران نباشی؛
با برخی آدم‌ها ارتباط نگیری
وحتی اگر احساس می‌کنی حرف‌های ناگفتـه، پیرت کنند؛
سکوت اختیار کنی؛
خودت بهتر میدانی
در دنیایی کـه حرف زدن‌ات را بایگانی می‌کنند
سکوتت بهتر ترجمـه می‌شود
باور کن..
دل کـه بشکند
جراحتی دارد تسکین ناپذیر
و زخم‌هایی کـه بی وقفـه روی هم
تلنبار می‌شوند راه گریزشان در بی تفاوتی‌ست
پس یک باغ زخمی نباش
کـه گل‌های زخمی شکوفـه نکنند؛
تن بی وطن‌ات را محتاج نوازش دیگران قرار نده..
و روح مجروح‌ات را خودت درمان کن؛
زنده باش...حتی بـه رنج
زندگی کن...اگر چـه تلخ
ادامـه بده...و بـه کسی تکیـه نکن.
عسل محمدی