زخم قلبم با چه می یابد شفا

زخم قلبم با چه می یابد شفا
نه دوایی است نه درمان بهر ما

من همی نالم بسان مرغ شب
ناله ها سر می دهم من در خفا

بسکه نالیدم شدم من نا توان
بی وفا کمتر نما بر من جفا

شعله ای انداختی در قلب من
دل ربودی برده ای با خودکجا

دل ندارم تا نمایم الفتی
من کجا یابم ترا ای بی وفا

سردمهر ی یت مراآتش زده
مبتلا کردی مرا با صد بلا

بین نسیم از درد می نالد همی
با چنین عشقی شدم جانا فنا

 شهربانو ذاکری دانا

بیا ای مه دلت را با صفا کن

بیا ای مه دلت را با صفا کن
مرا از بند زندانت رها کن

مرنجان این دلم تا زنده هستم
کرم بنما تو لطفی بهر ما کن

تو با شیدای خود کن مهربانی
نسوزان این دلم لطفی عطا کن

چو شمعی ذوب می گردم زعشقت
نما رحمی مرا دور از بلا کن

به چشمانم نگر چون اشگ بارد
پریشانم بیا با من وفا کن

نشستم پای عشقت روز شب من
بیا این خسته دل را هم شفا کن

نسیم از درد می نالد به هر دم
به بالینم بیا دردم دوا کن

شهربانو ذاکری دانا

بیا به نزد من بمان.تو یارباوفای من

بیا به نزد من بمان.تو یارباوفای من
کرم نما به عاشقت.بمان تو در سرای من

شدی تو باغِ عشق من.مکن مرا زخود جدا
قسم به عشق پاکمان.بشو تو همنوای من

بهار زندگیِ من. جدا نشو زدلبرت
درخت باغِ من تویی. شدی تو دلنوای من

طبیب عشقِ من بیا.دوای درد من تویی
درود باد برتوای .شفای هر بلای من

زلحظه ها گذر کنم.به عشق خود نظر کنم
به نیمه شب زسجده گه.رسدترا ثنای من

عزیز من به هر دمم . ترا صدا کنم بیا
ستایشت کنم چنان. نگار دلربای من

نسیمِ عاشقت ببین. که می کند ترا دعا
بمان نرو زپیشِ من.تویی که قبله گاهِ من

شهربانو ذاکری دانا

ره صد ساله که پای دوان می آیم

ره صد ساله که پای دوان می آیم
جگرم گشته چو خون ناله کنان می آیم

دَلَ ماتم زده در سینه چنان در طپش است
که به چشمان ترم اشک فشان می آیم

مَنَ دلدار برایت چو بگریم هر روز
همچو سیلی به برت غُره کنان می آیم

همه عمرم زبرایت که تلف شد دلبر
چو پریشان شده ام دل نگران می آیم

گل بی خار چمن را تونمودی پرپر
رمقم رفته که بی تاب توان می آیم

چه کنم قسمت من بوده که در این دنیا
سَرَ آن کوی تو بی روح روان می آیم

شده افسرده نسیم از دل بی تاب چنان
زده آتش به دلم شعله به جان می آیم

شهربانو ذاکری دانا

مَنَ دل داده به عشقت برسم دلشادم

مَنَ دل داده به عشقت برسم دلشادم
به وصالت برسم کز غم دل آزادم

نرود خاطر من هرچه که در دل دارم
رخ زیبای تو هرگز نرود از یادم

به دلم جز تو کسی راه ندارد هرگز
همه شبها به دعایم تو شوی صیّادم

غَمَ دل باتو بگویم که تویی محرم راز
کَسَ دیگر که ندارم برسد فریادم

تو کنارم به نشینی لَبَ من خندان است
چو منم یار وفادار تویی فرهادم

عطر خوش بوی تو بنموده مرا مست آخر
غَمَ دنیا سَرَ مستی همه از دست دادم

که نسیم از سَرَ لطفی به تو گوید آخر
به تمنّای دلم دام تو من افتادم
شهربانو ذاکری دانا

دارد دل من درد فراقت زتویارم

دارد دل من درد فراقت زتویارم
یکدم توبیاازسرلطفی به کنارم

تااینکه ببینم گل زیبابه گلستان
هستی گل نایاب چرافصل بهارم

دل شاد شود گرچو ببینم رخزیبا
پرنورشوددیده ی من کزتونگارم

هرروزشبم چشم به دیدار تو دوختم
روشن به جمالت بشود هر شب تارم

عمرم سپری شد که بیایی تو به نزدم
بازآی که من شوق تماشای تو دارم

گرکورشوم من نتوانم که ببینم
هرشب به سحر ریزشِ اشکم شده کارم

جانم به فدایت کرمی کن به (نسیمت)
تادر رهت ای دوست دهم دار ندارم
شهربانو ذاکری دانا