آیاقاصدک آرزوهایم خبرت دادند

آیاقاصدک آرزوهایم
خبرت دادند
که بارفتنت
قلبم به دارمکافات آویزشد
و پنجه نرم میکنم
بادلتنگی هایت
چه آوردی به سرلبخندم
که به جای شکر
خون میریزد ازآن

افسانه ضیایی جویباری

عشق وقتی در میزند

عشق وقتی در میزند
باید  کسی  را داشت
که در جادوی نگاهش
درسرخی لبهایش
درگرمی  دستانش
در عطر  آغوشش
عطش زیستن  در حصار دستانش
روزها  را  آشفته  کند
وخواب  را از چشم‌ رویاها  برباید
باید  کسی  را داشت
باید  کسی  را  تاپای  جان  دوستش داشت
باید کسی  را  از خواستن  بیشتر خواست

افسانه ضیایی جویباری

باد زمان نمناک می وزد

باد زمان
نمناک می وزد
بر خاک عمر
تا بیدار کند
زمانهای به خواب رفته را

افسانه_ضیایی_جویباری

شعرمی گویم برایت ازغزل های دلم

شعرمی گویم  برایت ازغزل های  دلم

ایکه درجان منی امادلت بادیگری است

وقت مردن  آرزویم دیدن رویت نبود

چون برایم این ندیدن حکم تیرآخری است

افسانه ضیایی جویباری

چرا با عشوه ی موهایت

درپرتگاه عشق

وقتی دستم را

بسوی چشمانت دراز کردم

تو رهایم کردی

اگر عاشقی جرم  بود

چرا با عشوه ی موهایت

طمع انداختی بر دلم

که حسرت شانه زدن موهایت

بر دستانم بماند


افسانه ضیایی جویباری

جمعه یعنی پرچین پرچین قدم زنی

جمعه یعنی
پرچین پرچین  قدم  زنی
با  مترسک  خیالی
که در گندمزار چشمانت
دست  بر چانه
به  تو  فکر میکند
و حواسش نیست
که  دانه های عشق را
کلاغ  تنهایی  می خورد
من  سالهاست  جمعه ها  را
با قند نگاهت دم  می کنم
تا دهان  دلم   تلخ نشود
اصلا  جمعه  یعنی ناف  غم  بریدن
دور  شدن  ازآنسوی پرچین دلتنگی
دست تکان  دادن  به  گنجشگی
که  فردا می نشیند
لب  حوض  حیاط  دلت
کنار  ماهی  قرمزی
 که  چال  گونه  هایت
وسوسه  اش  می کند
پس  با  کمی  لبخند
و بالا  بردن   موج   صدایت
آهنگی  بزن
کنار   ساحل  آرزوها
تا جزر  ومد  دریا  هم  آرام  شود
مثل   آتشفشان  خاموش  دلم

افسانه ضیایی جویباری

توباشی دل غم دیگر ندارد

توباشی  دل غم دیگر ندارد
سکانس ِ تلخ  بازیگر  ندارد
دل  پروانه خوش گردد به شمعش
دلم تنهاست و یاریگر ندارد
کنار ساحل دریای قلبم
توباشی  موج عصیانگر ندارد
فروکش میکند آتش  ز خشمم
ندارد شعله ای اخگر ندارد
بیا ای مونس  روح و روانم
تو باشی دل غم دیگر ندارد
افسانه ضیایی جویباری