ای بهار از تو شبِ سردِ زمستان گذرد

 ای بهار از تو شبِ سردِ زمستان گذرد
باغِ ما از قدمت از غمِ طوفان گذرد

تشنه ایم ،ما که از چشمه ی تو آب شویم
شعله ایم،ما که از شورِ تو مهتاب شویم

شورِ شیرینِ تو جانها همه فرهاد کند
کوهِ غمها شِکند،ناله و فریاد کند

باغ تا هِلهله ات ،یکسره بیتاب ببین
تا سراپَرده ی گُل،بلبلِ بی خواب ببین

غنچه ها از ستمِ دی،همه دلتنگِ تواند
سَروْهامان،کفن پوش هم آهنگِ تواند

تو بیا تا گُلِ احساس شکوفا بشود
عطر گلواژه ی تو در دل و جان،جا بشود

در کویرِ دلمان رویشِ امّید بده
چارفصل دلمان را تو گُلِ عید بده

تا نسیمِ خوشِ تو در همه جا می پیچد،
خار از هیمنه ات در دلِ خود می پیچد

رسمِ بد عهدیِ این فصل زمستان تاکی؟
ستمِ خار در این باغ و گلستان تاکی ؟

در زمینِ دلمان،بذرِ خدا باز بکار
لاله و نسترن و سوسن و صدناز بکار

محو کن رسمِ ستمْ سازیِ این سرما را
بر دلِ یخ زده مان،مژده بده گرما را...

قاسم یوسفی