این شعر می کشد مرا

این شعر می کشد مرا
تا فرو ریزد
روی دفترم
این واژه های تب دار
این واژه های منقبض
از جان و روح من
فواره وار
فرو می ریزد
من اینجا در سوگ شعر هایم
می نشینم زیر سایه خودم
وبه سکوتم
گوش فرا می دهم
من لبریزَم از خودم
گاهی صدای پایِ سایه یِ تو
گاهی سرود یک نسیم سبز
گاهی تلالو چشمان رهگذر
گاهی درخشش اندام مهتاب
گاهی نمایش پرواز عاطفه
از من مرا به گستره جاوید واژه ها می برد
و از ارتفاع قافیه های چکیده از جانم
و از بین ردیف درختان روئیده بر روحم
عبور می دهد و
عصاره جانم را
موزون و خوش نوا
تحویل عشق می دهد.
مهدی عبداله زاده