بـهـار کـه آمـد دوبــاره بــیــا بــه دیـــدارم دلدارم

بـهـار کـه آمـد دوبــاره بــیــا بــه دیـــدارم دلدارم
ای سَنبُل تـصــویــر دوســتــی و عــشــق
ای رازقی من

باز با شاخه‌های سبز و پُر زِ گل ؛ بـپـیـچ بــر
ستون ایوان خانه‌ام
تـو را دوســت دارم رازقــی ســپــیـد زیـبــای
مــن
دلـتـنـگ تـوام ؛ بـهار چشمانم چون زمـسـتان
بارانی‌ایست بیدارشو
بیا از باران اشک ؛ چون عـشـق سیراب شـوی
رازقی سپید من

بیدار شو از خواب ؛ بـنـمای گـلـهای سپید و
صورتی زیبایت را
یاس سپید من ؛ بیفشان عطر خود در هوای نفس خانهٔ من

بـبـاف از شـاخـه‌های گل زیـبـایــت بــرایـــم
تـاج گـلی
پهن کن تور سپید ؛ بباران گل چـون عـــروس
بـر سَـر من

یــاس رازقــی‌ام ؛ تـابـنـده چــون سـیـمـیـن
دوستت دارم
تو را ای زیبای خفتهٔ رنگین ؛ همیشه هـمـدم
بـمان با مـن

تــو پــیــک شـــادی و نـــوری زِ او ؛ عـطـر
نفس های منی
مُدارا کن بمان زِ گلدان کـنـج ایــوان خانه‌ام
یاسمین ؛ رازقی من

سیمین پورشمسی