می شود از دلِ غم دیــــدهٔ مـن یـاد کند

می شود از دلِ غم دیــــدهٔ مـن یـاد کند
بلکــــــه گنجشکِ دلـم از قفس آزاد کند

آن پری چهره کــــه دنیا بـه مرادش باشد
می شود گـــاه کمی کـــار پـــــریـزاد کند

پـــــرِ پــرواز ندارم کـــــه طوافش بکنم
غـــزلم جـــــور شود خــاطرِ من شاد کند

غــــزل از چشم سیاه و لب شیرین گویم
بلکه بیــــدار شود فکر بـــــه فرهاد کند

شاعـــرِ آن رخِ زیبا و گل انـــــدام شدم
کاشکی فکر بـــه این حسنِ خداداد کند

خبرش نیست که درگیر نگاهش شده ام
کاش این میلِ مـــــرا عشق قلمداد کند


رطبِ گـــــرم تنش نـاب تـــرین شیرینی
بـوس لبهای تَــــــرش هلهله بنیـاد کند

او کـه ساکن شده در ساحـلِ زیبای فرات
می شود بـار دگـر فکر بـــــه اجــداد کند

پیش ایـوان مــدائـن شده مــاوای صنم
عاقبت از غم هجــرانِ خـــودش داد کند

بهر دیـــــدار نگاریـن صفت و مــاه تمام
آخـر این عاشقِ خــود راهیِ بغـداد کند...


مهرداد خردمند

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.