تو رسیدے ڪه یڪے شاعِرے اش گل بڪند

تو رسیدے ڪه یڪے شاعِرے اش گل بڪند
چشمه اے خُشک از این معجزه قل قل بڪند

فوران ڪردن من هیچ، دماوند هم آه!
روبروی تو بعیـد اسـت تـَحمُل بڪند

باش در هـیئت آیینه و بـُگذار خدا
روزے از دیدن تصویر خودش هول بڪند

اخمهایت خفه ام مے ڪند، اے ڪاش یڪی
گـِرهِ بیـن دو اَبروے تو را شـُل بڪند

آبشارے ست نماد من افتاده ڪه عشق
عظمت مے دهدش، هرچه تَنزُل بڪند

خوبے، اندازه انبوه بـَدے هایِ زمـان
ڪه زمین در خودش احساس تعادل بڪند