مانده ام حیران که این جیران کِه بود

مانده ام حیران که این جیران کِه بود
دیده ام   را  بست   و  عقلم   را ربود
با  زبان   تیز    و   چشم   هیز  خود
قالب    قلب     مرا      یکجا    زدود

شهاب سنگانی

بارها گفتم

بارها   گفتم    دلم   در   دام  توست
طوطی   طبعم   اسیر    بام  توست

پا به  پا   اندر   پی  هر  گام  توست
پا  پی  و  پیگیر  هر   پیغام  توست

پی   نبردی    با     همه    پیگیریش
این  دل   بیچاره   رام   کام  توست

مثل  شیرین  سر  به  سودایی زده
این   دگر    از   اعظم   آثام  توست

هرچه بی داد است ای شیخ شهاب
از صفیر  کِلک   خون  آشام  توست

شهاب سنگانی

ناز نفست که ناز داری

ناز نفست که ناز داری
سرّی و سر دراز داری
تا قصّه کنی، به گفت و گویت
از قِصّه و غُصّه باز داری
شهاب سنگانی

بنام خداوند ناهید و مهر

بنام    خداوند   ناهید    و   مهر
خدای    سپیده،    خدای   سپهر
خداوند   فجر    و  خدای  شفق
خدای  صلاح  و   فلاح   و  فلق
خداوند   لوح    و   خدای   قلم
فرا  خوان  هستی  ز  کتم عدم
خداوند     دانای     سرّ     نهان
حکیم   توانای    روزی    رسان
خداوند  عدل   و  خدا وند  داد
خدا وند   ابر   و   خداوند   باد
خداوند  زیتون و سینین و تین
خداوند   وَرد   و   وَرید   وَتین
خداوند سیب  و خداوند طیب
خدای حسین  و  خدای  حبیب

شهاب سنگانی

یک غزل گفتم که مستت می کنم

یک  غزل گفتم که مستت می کنم
پای  بند   و  پای  بستت   می کنم
چون به  پیمان  و  وفا  کردی جفا
یادی   از  عهد   الستت    می کنم
با غزل از خود چو فارغ می شوی
عاریِ از  هر  چه  هستت  می کنم

شهاب سنگانی

باریکه ی غزّه، دگر گشتی تو الگو

باریکه ی    غزّه،   دگر    گشتی    تو الگو
طوفان  به  پا  کردی  تو،  با  آهنگ یا هو
آری پس از طوفان، در آن صبح  دل انگیز
دیگر  ثنا  گوی   تو،   گشته   مرغ حقگو
قوس و قزح، رنگین کمان است آسمانت
پر گشته شب ها، کوچه  ها، از عطر شبو
عالم شده حیران از  آن طوفان الاقصی
قمری غزل خوان گشته و می رقصد آهو
در  هر  کمینی، یک  کمان  ابرو نشسته
با   هر   کمانگیری، گشاده   گشته ابرو
شیخ شهاب امشب، شده، شیخ غزلگو
ثابت   کند،  بُرد   قلم   را،  بر  قلم مو

شهاب سنگانی

ای گل یاسمن، دلبر سیم تن

ای  گل  یاسمن،  دلبر  سیم تن
ای که نازد به تو، سوسن و نسترن
هم بنازد به تو، ناز و سرو چمن
نغمه خوان تو شد، عندلیب وطن
این دل تنگ من، با تو دارد سخن
می سراید غزل طوطی طبع من
می برازد تو را، مُشگ مُلک خُتن
جامه ی  سروری،  بر تنت پیرهن
طُرّه    عارضت،  با   کمان  و   کمند
جعد گیسوی تو، پیچ و چین و شِکن
تیر  مژگان    تو    تیر   عاشق  فکن
خطّ  ابروی  تو  خَدُّ  و   سیب  ذقن
آن  لب  لعل  فام   لعل   شکر  شکن
مثل پسته لبت  همچو  غنچه دهن
می کنی  تو گذر  می کنم  من نظر
بس  مراد  منی  پس  مرید  تو من
عشوه   و  دلبری،  کار  افسون گری
بل  تمام  فِتن  از   تو  باشد  حسن

شهاب سنگانی

آماده نما خانه، شمع و گل و پروانه

آماده  نما  خانه،  شمع   و  گل  و پروانه
گو،  تا  برود  بیرون، نا  محرم  و  بیگانه
ترتیب   بده   اول   یک   محفل  شاهانه
آنگه سر و سامان ده،  صبحانه ی جانانه
از چشم  و بناگوش و مرغانه دو تا شانه
نسکافه  دو تا فنجان،، از شیر دو پیمانه
اسباب طرب از  می از خنده ی  مستانه
غافل مشو از کرسی،  از خواب زمستانه

شهاب سنگانی

شهره ی شرم و شرف شاهد شهلا داریم

شهره ی شرم و شرف شاهد شهلا داریم
صاحب شور و شعف چشم  فریبا داریم
درّه ی   بحر  نجف   تالی  صدرا  داریم
کاشف ستر  و صدف  ثانی  سینا داریم
هفتمین مرتبه در رتبه  به موسی داریم
ثامن    سلسله ی   سامی   بیتا   داریم
عالِم    عائله ی     عالی    اَعلا    داریم
ماهر   ماهرخ    باهره     سیما    داریم
جِنگ جِنگ سحر  و مریم  و مینا داریم
دختر خاله  که  نه  خواهر  شیما داریم
نفس  و حنجره  و نغمه   و  آوا  داریم
شیوه ی خواجه ولی ایده ی نیما داریم
چون غزالی غزلی دلکش و شیوا داریم
همه را هدیه  به  آن حور  پریسا داریم

شهاب سنگانی

عشق یعنی واله و شیدا شدن

عشق یعنی واله و شیدا شدن
مثل مجنون لایق لیلا شدن
بی تکلف پیش پایش پا شدن
در حضورش تا به زانو تا شدن
در غیابش در دلت غوغا شدن
در فراقش جانب صحرا شدن
بی سر وسامان از این سودا شدن
از جماعت کندن و تنها شدن
عشق یعنی طالب رسوا شدن
عشق یعنی غالب غمها شدن
هم نوا با حضرت شیخ شهاب
با مقام عشق در نجوا شدن

شهاب سنگانی