همراه خود نسیم صبا می برد مرا

همراه خود نسیم صبا می برد مرا
یا رب چو بوی گل به کجا می برد مرا ؟

سوی دیار صبح رود کاروان شب
باد فنا به ملک بقا می برد مرا ...


"رهی معیری"

چشــم فـروبسته اگـــر وا کنـــی

چشــم فـروبسته اگـــر وا کنـــی
در تـــو بـــود هـــر چـــه تمنـا کنـــی

عـــافیت از غیــر نصیـــب تـــو نیســـت
غیـــر تـــو ای خستــه طبیب تــو نیست

از تـــــو بــــــود راحــــــت بـیـمــــــــار تـــــو
نیســت بـــــه غیــــــر از تـــــو پــرستــار تــــو

همـــــدم خــــود شـــو کـــــه حبیـــب خـودی
چـــــاره خـــود کـــــن کـــــه طبیـــب خـــودی

غیــــــر کـــــــه غــافــــــل ز دل زار تســــــــت
بــــی خبـــــــر از مصلحــــت کــــــار تســــت

بــــــر حــــذر از مصلحـــت انــدیش بــاش
مصلحـــت انــدیــش دل خویـــش باش

چشم بصیــــــرت نگـشـایــی چـــرا؟
بی خبر از خویـش چرایی چرا؟...

رهی معیری

هر چند که در کوی تو مسکین و فقیریم

هر چند که در کوی تو مسکین و فقیریم
 رخشنده و بخشنده چو خورشید منیریم

خاریم و طربناکتر از باد بهاریم
 خاکیم و دلاویزتر از بوی عبیریم

از ساغر خونین شفق، باده ننوشیم
 وز سفره رنگی فلک، لقمه نگیریم

بر خاطر ما، گرد ملالی ننشیند
 آئینه صبحیم و غباری نپذیریم

ما چشمه نوریم، بتابیم و بخندیم
  ما زنده عشقیم، نمردیم و نمیریم

هم صحبت ما باش، که چون اشک سحرگاه
 روشندل و صاحب اثر و پاک ضمیریم

از شوق تو، بیتاب تر از باد صبائیم
  بی روی تو، خاموشتر از مرغ اسیریم

آن کیست که مدهوش غزلهای رهی نیست؟
 جز حاسد مسکین که بر او خرده نگیریم!

استاد رهی معیری...

داغ حسرت سوخت جــــان آرزومنـــــد مـرا

داغ حسرت سوخت جــــان آرزومنـــــد مـرا
آسمــــــان با اشک غــــم آمیخت لبخند مرا
در هوای دوستداران دشمن خویشم رهی
در همــــــه عالم نخــواهی یافت مانند مـرا

رهی_معیری

چشم فروبسته اگر وا کنی..

چشــم فـروبسته اگـــر وا کنـــی
در تـــو بـــود هـــر چـــه تمنـا کنـــی

عـــافیت از غیــر نصیـــب تـــو نیســـت
غیـــر تـــو ای خستــه طبیب تــو نیست

از تـــــو بــــــود راحــــــت بـیـمــــــــار تـــــو
نیســت بـــــه غیــــــر از تـــــو پــرستــار تــــو

همـــــدم خــــود شـــو کـــــه حبیـــب خـودی
چـــــاره خـــود کـــــن کـــــه طبیـــب خـــودی

غیــــــر کـــــــه غــافــــــل ز دل زار تســــــــت
بــــی خبـــــــر از مصلحــــت کــــــار تســــت

بــــــر حــــذر از مصلحـــت انــدیش بــاش
مصلحـــت انــدیــش دل خویـــش باش

چشم بصیــــــرت نگـشـایــی چـــرا؟
بی خبر از خویـش چرایی چرا؟...

رهی معیری

در پـیــش بـــی دردان چــــرا فـــریـاد بــــی حــاصــل کــــنم

در پـیــش بـــی دردان چــــرا فـــریـاد بــــی حــاصــل کــــنم
گــــــر شکـــــوه ای دارم ز دل بـــا یـــار صـاحبــــدل کــــنم
در پــرده سـوزم همچــو گل در سینه جوشم همچو مل
مــن شمـــع رســـوا نیستم تا گـــــریه در محفل کنم
اول کــــنم انـــدیشـــه ای تــا بــرگـــــزینم پیشه ای
آخـــر به یک پیمانه مــــی اندیشه را باطل کـــنم
زآن رو ســـتــــانــــم جــــام را آن مایـــــه آرام را
تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم
از گـــل شنیدم بــوی او مستانه رفتـــم سوی او
تا چـــون غبار کـــوی او در کـــوی جـــان منزل کــنم
روشـنـگــــــری افــلاکـــیـم چــون آفـتــــاب از پـاکــــیم
خـاکـــــی نیــم تــا خــویـش را سـرگـــرم آب و گــل کنم
غــــــرق تمـنـــــای تـــــوام مـــوجــــی ز دریــــای تــــــوام
مـــن نخــل سرکـــش نیستــم تـا خانــه در ساحــل کـــنم

" رهی معیری "

گفتم که بعد از آن همه دل‌ها که سوختی

گفتم که بعد از آن همه دل‌ها که سوختی
کس می‌خورَد فریب تو؟!
گفتا هنوز هم ...

رهی_معیری

احوال دل، آن زلف دوتا داند و من

احوال دل، آن زلف دوتا داند و من

راز دل غنچه را ، صبا داند و من

بی من تو چگونه ای ، ندانم اما

من بی تو در آتشم ، خدا داند و من

طفل را اندیشه‌ی فردای سختی نیست نیست

​​​

می رود کز ما جدا گردد ولی

می رود کز ما جدا گردد ولی
جان و دل با اوست هرجا می رود