پارادوکس عشق!

پارادوکس عشق!
انسان نسبت به چیزهایی که نمی‌تواند به دست آورد، تمایل پیدا می‌کند.
انسان برای آنچه برای به دست آوردنش باید سختی‌هایی را تحمل کند‌، ارزش بیشتری قائل است.
انسان نسبت به آنچه موقت است و ممکن است روزی از دست برود، کشش بیشتری احساس می‌کند.
وقتى کسى خود را عاشق دیگری می‌پندارد، مایل است به او نزدیک و نزدیکتر شود.

اما زمانی که به طور کامل معشوق خود را به دست می‌آورد و نسبت به داشتن ابدی معشوق مطمئن می‌شود

و احساس خطر و ناامنی درون او از بین می‌رود،

به تدریج جذابیت‌های معشوق در چشم او کمرنگ می‌گردد و انسان عاشق احساس می‌کند

دیگر آن جوشش سابق در او وجود ندارد و شعله‌های تمایل و تمنا در درونش فروکش کرده است.

حال آنکه برای یک عاشق، تجربه عشق‌ورزیدن سرشار از حلاوت است

و قدر مسلم از دست دادن این تجربه و رنگ باختن عشق منجر به تلخکامی او می‌شود.

شاید به همین خاطر می‌گویند:
لحظات تعقیب، لذت‌بخش‌تر از لحظات گرفتن شکار است!

جمال قمری