یاد دارم کودکی بودم و در دل یک سوال

یاد دارم کودکی بودم و در دل یک سوال      
    
کیست این نامی که می گویند در هر آن و حال
      کیست این انسان بخشنده ، که نامش مرهمی         
  بر دل است و عشق او در عالم دل بی مثال
   
  کیست می گویند او تسکین برای غصه هاست       
  نام او را می‌ شنیدم قهرمان قصه هاست
      
    در خیالم ناشناسی بود اما آشنا                  
     مادرم می گفت، او عادل ترین شیر خداست
     هر که را می‌ زد زمین، دست جفای روزگار       
 
 
یاد او یاریگری می شد و غم ها را قرار
 
  دست من را می گرفت، وقتی صدایش می زدم         
   در دل من ناشناسی بود لطفش آشکار
     
از پدر پرسیدم او را، گفت مهری بی نظیر        
 
  کوچه های کوفه در عطر رئوف او اسیر
  
  سرپرستی بر یتیمان بود او، سقّا ی عشق                 
 جرعه ای لبخند می بخشید، بر قلب فقیر
   
دل به سوی کوفه پر زد، سوی این نام و نشان    
    مسجد کوفه به چشمش دیده هر راز نهان
  
  گفت شب از مهربانی های او پر نور شد           
   راز این قصه ی پر راز، کند کعبه عیان

زهرا امیدی