من اگر باشم و تو باشی و باران باشد

من اگر باشم و تو باشی و باران باشد
بوسه بر لب زَنَمت گر چه خیابان باشد

گردنت برق زَنَد وسوسه می انگیزد
وای از لحظه ای که باز گریبان باشد

معدن قم برود در پی کار و بارش
وقتی از مزُه ی آن لب به نمکدان باشد

در ره عاشقی ات جان که نباشد چیزی
ارزدش گرچه مرا تهمت و بهتان باشد

وای از لذت هر بوسه به وقت دیدار
بهتر از سهمیه ی گندم کنعان باشد

لذت با تو نشستن ، خوشی آن آغوش
مثل یک چشمه که در آن گل ریحان باشد

عشق تو لایق یک عمر ِ بلند و بالاست
و همین خاک رهت هدیه به چشمان باشد

تو نباشی به شب و روز من امیدی نیست
چون مریضی نفسش روی به پایان باشد

آخرالامر بگو جان من و جان خودت
تا نَفس هست همین عشق به جولان باشد

فریمامحمودی