درمیان اینهمه کرمهای خاکی

درمیان اینهمه کرمهای خاکی ،
امسال وضع مان وخیم شد ،
کارمان افتاده به مار
با اینهمه معتادِ به سرقت ،
حتماً سرقت ، بیشترمیشود به ،
استناد آمار
حتماً ، بیش از پیش ،
حس میشود روو دوشِ همه بار
با اینهمه نالوطیِ بسیارلت وپار

راستی فکرش را کردید ؟
مدتهاست که روشنی ندیدیم ،
میان این مِهِ تار
به روی خودمان نمی آوریم
بدجور، حالمان گرفته ست
بازهم گُلپونه ای بخوان !
بسطامی !
ای نغمه خوانِ وادیِ بسطام
بخوان از پونه که میگویند تنها ،
ز پونه بدش می آید ، هرمار
شیرین کن دقایق را ،
ازاینهمه تلخیِ زهرمار

زَهر، تووی رگ تک تکمان بس نفوذ کرده
ای طبیب آسمانها !
برس به احوالِ اینهمه ، بیمار

ما بیماریم ازنیشهای هرمار
هرکدامشان رسید به ما نیشی زد و بُرد ،
همه ی دار و ندارمان را ، ای وای
تازه بس شان نبود ،
چقدرمیشنویم زآنها لیچار
اما امسال ،
بهرِهرتحولی ، بسان دعای خوبِ یا محول الاحوال ،
همه هستیم امیدوار
بهمن بیدقی

پُرازشور بودم روزی

پُرازشور بودم روزی
اما حالا ،
من ماندم و شوری که دگرنیست
یه حوری داشتم ، روزی
اما حالا ،
من مانده ام و خاطراتِ زیبای ،
حوری که دگرنیست

اما چای هنوز به راه است
همان قوری که هنوزهست
کاشکی می شکست
آنهمه مهم زپیش من رفتند
زورم دگربه دنیا نمیرسد اِی وای
چه کنم بی آنهمه ، زوری که دگرنیست

من خطاهایم زدانه های ماسه ها گذشته
بی جهت فراری ام ز صورِمحشر
اما خوبست که گیتارم هنوزهست
خوبتر ازآن ،
شیپوری که دگرنیست

عروس معرکه تور داشت به صورت
خوب شد من و او مَحرم گشتیم
تورش فقط بهرقلب من بود
اما بهرِ صورتِ زیباتر از زیبایش ،
چه خوبست ، بعد از روونما ،
توری که دگرنیست

چَپه کردم غمم را کنار روحش
غمم وارفت ، جوری که دگرنیست

با اینهمه دوری ، چه نزدیکیم باهم
با اینهمه عشق من و او،
دوری که دگرنیست
بهمن بیدقی

باید ازخویش گذر کرد ،

باید ازخویش گذر کرد ،
تا که به خدا رسید
باید ازهلال گذر کرد ،
تا که به ، بدرالدُجا رسید

من ازخویش عبور کردم
با یه غلتکی به سنگینیِ صبر
روحم بعد ازآن پرید و،
نشست آرام و رها ،
به روی ابر

حالا من همسایه ی بارانم
گرچه با فاصله از یارانم

حالا من در ازای احساسم ،
باد را میخرم
من با خاطرات خوبم ،
بخشهای خوب یاد را میخرم

حالا آزاد و رها ،
میتوانم بگویم که دگرمن خاک نی ام
دگرمیتوانم با قدرت بگویم :
یک ترانه ای قشنگ ز یک نِی ام

مرا چوپان خوبِ سادگیها ،
در دشت نواخت
ازوقتی که من ،
ترانه ای سازشدم ،
این دل ، یک برنده بود و،
دگرهیچوقت نباخت
بهمن بیدقی

میگی چرا آمده ای به دنیا ؟

میگی چرا آمده ای به دنیا ؟
آمده ام به باختن عادت کنم
باید با صبر با همه چیز بسازم
آمده ام به ساختن عادت کنم

باید بتازم یکریز،
بر نفْس و برشیاطین
آمده ام به تاختن عادت کنم

باید به ورطه ها روم ،
مرواریدهای زندگی ام آنجاست
باید به ژرفا رفتن عادت کنم
آمده ام که نفْسم ،
از اوج کوه غرور
آمده ام که روحم ،
با عشقی همچون شبنم و پُرسُرور
به دریا افتادن عادت کند

باید بهر تشکری خشک و خالی هم شده ،
باید با سجده و رکوع ،
خدای خوبم را عبادت کنم

بهراینکه خوب جمع و جورکنم ،
این تک حیات را
باید یکریر به جِد رشادت کنم

باید تقدسی بگیرد حیات بیکران
باید بزرگان را که استاد حیاتند زیارت کنم

راه راه بودن ، زندان را به یاد من میاره
سادگی اوج روح است
به جان میگم باید تا میتوانم ساده ت کنم
باید به یاری حق ،
تُوی خوب را غرق سعادت کنم

با غم به هیچ جا نرسیده ام ،
نخواهم رسید
به جان میگم باید که هرطورشده
هرلحظه شادت کنم

به چشم میگم بیا بریم تا اوج نور الله
باید به نورِخوشش ماتت کنم

به رِبّ میگم :
قشنگتر از تو نیست درعالمین
یاری نما فراموشی ،
عشقِ منو نگیره
یاری نما تا ابد یادت کنم
بهمن بیدقی

این پَرها چرا چون مرغان پروازنمیکنند بر دوش ؟

این پَرها چرا چون مرغان پروازنمیکنند بر دوش ؟
این مرغان چرا وابسته اند ، به قلمدوش ؟
این پرها چرا آزادیها را دوست ندارند ؟
این مرغان چرا ، زود میروند بخوابند ؟
شب که ملجأ عبادت و تفکرات است ،
اما آنها را بعد ازهرغروب ندیدم ،
همیشه خواب بودند به هر دوش ؟

دیشب پَرها را دیدم ،
درمحاصره ی اژدها بود
اژدهایی همچون ، ضحاکِ مار بر دوش

ازاینهمه صحنه های ترسناک
ز بهرِ غسلِ شهادت ، باید میرفتم زیر دوش
درآنجا به دوش گفتم : پس بارانِ قطره های آب کوش ؟

دیدم همه چیز درهم و بَرهم شده ، بسان آبگوشت
یه جامعه ای دیدم ، مالامال ز پاپوش
یکی لب بود تابوش
یکی تب بود تابوش
یکی چپ بود تابوش
فریاد زدم بسوی چاوش
گفتم که بیا نجاتم ده ، ازمیانِ این ظلمتِ خاموش
گفتم اینجا ، سگ و گربه زیادست برای ،
کُشتنِ منِ موش

باید وقتی بالی برپشت بسانِ یک پرنده ای نداری،
باید ، سگ دُو بزنی بسانِ خرگوش

پَرت شد ز دستم لیوانِ دمنوش
گاهی میگریختم ، درهوای باز و گاهی ،
میرفتم به زیرِ داربست و سرپوش
وقتی از مرزها گریختم ،
آمد درمسیرِ بینی ام ، عطرِخوش رهایی ،
مست شدم ز آن بوش
بهمن بیدقی

درآن مجلس ختم ،

درآن مجلس ختم ،
همه غمگین بودند
بجزعکس مُرده ،
که یکریز می خندید

ای آدمها
به چه دل می بندید ؟

شماهایی که یکریز فراری ،
ازِهر پندید

شماها غرقید در دنیای دیابت ،
اما همچنان عاشقِ قندید
نوشابه ها را ، هُرت هُرت می بلعید
عینِ خیالتان هم نیست اصلاً
شماها حتی به قتلِ خویشتن کمر می بندید
شماها حتی ،
به عکسِ جنازه ی خویش هم می خندید
راستی فکرکرده اید که با خویش ،
چندچندید ؟

شماها حتی ،
با خودتان اگر کُشتی بگیرید ، دوم میشوید
اما روو نگو ، بگو سنگ پا
شاپرکها ، شاپرکها
دوست دارم درد دل کنم ،
با شما قومِ بی کلک ها
بگویم امان از آدمها
شما ای آدمها
یعنی میخواهید بگوئید واقعا ،
به حقیقت ، علاقه مندید ؟
شما حتی از کرم ابریشم هم ، کمترید
چون زندگیِ ابریشمین را دوست ندارید
ابریشم را میفروشید
یه جورایی همگی علاقه بَندید

بهمن بیدقی

برو ازکنارم کنار

برو ازکنارم کنار
که با سردیِ احساسم ،
ترا هم به انجماد میکِشم

برو و به وقتِ اعتمادم بیا
که آنوقت ،
تو را به آغوشِ گرمیِ اعتماد میکِشم

تو را به وادیِ امتحان میکِشم ،
تا ببینم رفیق هستی یا نه
اگر ببینم خیانتی را بجای اعتمادم ،
همه اعتمادم را ، به انتحار میکِشم ،
وگرنه ترا با خودم ،
به حالتِ اتحاد میکِشم

تو را به اجتهاد میکِشم
تا هرآنچه خوب نیست را ،
ز خود بیرون کنیم
همه بدیها را ،
به محضرِ دادگاهِ اتهام میکِشم

تمامِ موش دواندنِ نفْسم را ،
روزی به مرزِ اختتام میکِشم

خودم را به جهانی خوشایندتر ازحال ،
دچار میکنم
روزگاری دوباره خودم را با همدستیِ خدا ،
پس از توبه ای نصوح
به مرزِ شروعی نوین و،
به باز افتتاح میکِشم
بهمن بیدقی

هِزارهِزاز هَزار نشسته اند ، روی شاخه ها

هِزارهِزاز هَزار نشسته اند ، روی شاخه ها
دل سپردم به کلاغ
این حالِ یک انسان است ، یا الاغ ؟

با این تفکراتِ درب و داغون ،
چه جای اعتراضی است به شلاق

حالا که پایی هست ، رهرو نیستم
کِی میخوام رهرو باشم ، وقتی که پام شد چلاق ؟

با کمالِ احترام ،
لوح حماقتم را ، به خویشتن ،
باید نمایم ابلاغ

برای اینهمه تضادِ اخلاق ،
روح ازجسمم ، دارد میگیرد طلاق
این روحِ شناور، با اینهمه قِر و پُز و طمطراق
تازگیها ولگرد شده لامصب
یه روز می یابمش توو ساوجبلاغ
یه روز می بینمش توو راهِ عراق
راست میگویند ، دروغ که نیست حُنّاق
گهگاه به خود میشوم یکریز بُراق
دگر خبر نیست ز روحی بَرّاق
باید بشویم روحِ خود را یکریز
باید ببرمش به یک زیارت
باید بشویمش با صد عبادت
چه کِیفی دارد عبادت در رواق
باید ز وجدانم بگیرم سراغ
بی وجدانی از جذام هم بدتره
چه خوبست فراقِ بال
چه خوبست یک بی وبال
چه خوبست حالِ فراغ
چه خوبند جسم و روحی که همیشه ،
آماده اند برای یکریز جهاد
سبکبال و سبکبار، با ایمانی چون یراق

بهمن بیدقی

منم و دنیایی که با خودش ،

منم و دنیایی که با خودش ،
میبَرَد مرا

دنیام آدم فروش است
صبح به صبح ،
همچو بَرده ای سیاه ،
میفروشد مرا
شب به شب ،
برسرِسجاده ی سجده ،
دوباره میخرد مرا

شل کن سفت کن درآورده
من براش تارعنکبوتی بیش نی ام
همچو عنکبوتی مرموز،
یکریز می تَنَد مرا
گاهی همچون مگسی افتاده در دام ،
با اینهمه دردام ،
میجَود مرا و، میدرد مرا

اما نمیدانم چرا دست بردار نیست ،
ز این بی چاره ی روو به فنا
گاهی هم برسردرِ مترو، همچوعکسی ،
میزند مرا
شاید برای ، عبرت سایرین
نمیدانم
حتی نمیدانم ،
با اینهمه یکریز خس و خاشاک بودنش ،
آیا این دنیا روزی گلستان، میشود مرا ؟
معلومست که نه
نسیه ش از نقدش پیداست
پس به فکرِ یه دنیای دیگرم
اگرسعی کنم هنرمند شوم
مطمئنم که آن دنیای دیگر،
ازاین بردگیِ نزدیک به فنا ،
میخرد مرا

بهمن بیدقی

کشتن شاپرکا ، خبر از بیرحمیِ دل میداد

کشتن شاپرکا ، خبر از بیرحمیِ دل میداد
باطل به ، هرچه بغیرحق یکریز دل میداد
وزن سنگین خودش را یکریز،
بسوی ابلیسِ بد ، قِل میداد
نداشت مشروعیتی رفتارش
بی تقوایی اش ،
درمقابلِ چشمِ نامَحرم ،
یکریز قِر میداد
کفتر آزادی را داشت ،
با رفتار بدش پِر میداد
همه اینها داشت خبر، ز کلی باطل میداد
روی کاغذی نوشته بود : سخنِ ثواب
آنرا با حرص یکریز جِرمیداد
روی کاغذی نوشته بود : کارهای صواب
آنرا بهر سوختنش ، تحویل به فِر میداد
با این کارهای شنیع ،
بجای تن ، روح خود را به گور،
تحویلِ به گِل میداد

سماورِ استرس ، خبراز یکریزِ قُل قُل میداد
خواب جاهلیتش ، صدایی بس ناهنجار،
شبیه به خُرخُر میداد
خِرخِر افتاده بود به ، سکراتِ خِرخِره ش
خیلی نزدیک شده بود ، به ابتلای صد جنون
خبر از نوعی بد از خُل میداد
انگار ماشین کوکی بود
داشت خودش را بسوی دره یکریز هُل میداد
خود را انداخت بمیان پرتگاه صد فنا
اما روحش زنده ماند ،
اما کدام زندگی ؟ آرزوش این شد که کاش زنده نبود
کشکی کشکی خود را ضایع کرد بود
وقتی آمد آن فرشته ی عذاب ،
او خودش را ناگزیر، تحویل به غُل میداد

بهمن بیدقی