عیب جو هستی

هرچه با هرکه کنی

خوشبختی

خوشبختی گاهی، آنقدر دم دستمان است که نمیبینیمش، که حسش نمیکنیم،
چایی که مادر برایمان میریخت و میخوردیم خوشبختی بود،
دستهای بزرگ و زبر بابا را گرفتن،
خوشبختی بود،
خنده های کودکیهامان،
شیطنت ها،
آهنگ های نوجوانیمان،
خوشبختی بود،
اما ، ندیدیم و آرام از کنارشان گذشتیم،

اگر زخمت..

باز شاخه گلی یک بهـانه می شود

هر وقت دلت خواست عیب کسی رو بگیری،

چهارچیز..

تجربه

بی لیاقتی بعضیا

«نمی‌افتی مگر از همان سمتی که تکیه داده‌ای.»