چندان که فراق یار با دوست خوش است

چندان که فراق یار با دوست خوش است
وین جامه دریدن پی ابروی خوش است
ما زنده دلان و آن دو و سه ژولیده
این کهنه قبای بی تعلق دیده
ما بهر دعا به آسمان دل دادیم
دل نه ، که رخ این تن محزون دادیم
بر خاطر خود دو سر ز پا بر شده ایم
مرداب نشین کوی رویی شده ایم
بر آنچه سخی بود دو دست بر چیدیم
ما کنده ی آشفته به رودی شده ایم
ما پی ادب دست به تسلیم بریم
وهمی که نبودست به تقدیر بریم
بوی خوش یار این چنین مستم کرد
عطر خوش یار مست در مستم کرد
عطری که نسیم بر تن گلها ریخت
برگی که بنفشه بر سر خاک فشاند
گلبرگ گل رز این چونین آشفته
پونه به بر خاک دو دست آغشته
عطر تن من خاک تن بوته شود
اشک رخ تو آب دهد پیچک را
پیچ تن گل بر تنه ی تاک نشست
مست از رخ یار پیچک و پونه و هست
مبهوت نشست هین چه بی تاب نشست
الحمد که بی تعلق و حیرانیم
فراش نه ایم جهان به خاری دانیم

الهه رزازمشهدی

بهار

دختـــــرِ خــــــــردادیِ فصل بهــــارم نـازنین

دختـــــرِ خــــــــردادیِ فصل بهــــارم نـازنین
ای کـــه نام و عطر گل کردی شعارم نازنین

دل بـَــــری با دلبـــــــری ای دلـــــربایِ دلبرم
سرونـــاز دلنــــــــواز روزگـــــــارم نـــــازنین

مـــــاه شادی مـــــاه شور و مــــاه سبزِ آرزو
آمـــــدی بــا نغمـــهٔ شادی کنــــارم نــــازنین
سبز سبزی چــون بهاری دلبــــری مانند گــل
عطــــر جانت پخش در شهر و دیارم نازنین

در کنارت دلخوشم وقتی کـــه باشد گاه گاه
خـــــرمنِ مــــوی بلندت سایــه سارم نازنین

آمدی خـــــوش آمـــــدی در ماه سبزِ آخـــری
ای هـــــلالِ روشنِ شبهــــایِ تــــارم نــازنین

ماهــرانـــه ، عاشقانـــه ، دلبــری ها می کنی
ای فـــــدای جانِ تــــو ایـــل و تبـارم نازنین

از عسل شیرین تــــر و از هــــر گلی زیباتری
ای گـــل انـــــدامِ خیالـــــم گلعـــذارم نازنین

ای دل آرام خیــــالم طعنه بــر گـــل می زنی
خوشگل و ماهی، تـویی دار و نــدارم نازنین

خوش خــــرامِ دشت فکرم ای غـزالِ خاطرم
عشق را از چشم تـــو خواندم ، نگـارم نازنین

کولــــه بــــارم خستگی شد از زمستان خیال
لیک اگــــــر باشی کنارم ، رستگـــــارم نازنین

تا نسیم صبحگاهی مــی نـــوازد مـــــوی تـو
از حسادت سر دهـم داد و هـــــوارم نــازنین

من نمی دانم چــــه پیش آید کجاها می رود
آخـــــرِ این بـــــازیِ دیـوانـــــــه وارم نازنین
این غـــــزل را می نویسم تـا بـــدانی بیشتر
از خـودم تــو را همیشه دوست دارم نازنین

مهرداد خردمند

ما باید همیشه یار هم باشیم

ما باید همیشه یار هم باشیم
همدل و همراه و همصدا باشیم
مثل رعد و برقای تو آسمون
سر زشتی و بدی هوار باشیم
زنجیر جهل و تعصب و باید
از دل و دست و پامون وا بکنیم
دنبال خوبی و زیبایی بریم
راه خوشبختی رو پیدا بکنیم
با تلاش و عشق و اندیشه باید
زمین و بهشت دنیا بکنیم

جواد صفری

السلام علیک یا صاحب الزمان

مهربان با وفا عزیز دلم

مهربان با وفا عزیز دلم
مهرت آغشته با سرشت و گِلم
همدم و یاور و پرستارم
همنشین همنوا و غمخوارم
پیش خود فکر کردم و گفتم
حیف باشد فقط شوی یارم
چون زِ جان بیش دوستت دارم
با خداوند گفتم از تو و پس
قانعش کردم و موافق شد
او خداوند دیگران باشد
تو خدایم شوی و دلدارم
که زِ جان بیش دوستت دارم
رحیم سینایی

عشقی که شیدایش تویی، رازی که پیدایش تویی...

عشقی که شیدایش تویی، رازی که پیدایش تویی...
 من می پرستم خواب را،خوابی که رویایش تویی...
هرکس مرا دیوانه خواند،هرکس طریقی دل شکست.. 

   آری منم مجنون شهر،شهری که لیلایش تویی..

در خلوت پیری دلم، یاد جوانی می کند...
       این جسم پیر خسته را،سرما و گرمایش تویی...
قلبم شبیه ساحل و دنیا پر از امواج غم....
         آغوش میگیرم ولی، موجی که دریایش تویی...
هر شب مرا تصویر غم، فکر تباهی می دهد...
         عمریست فکر هرشبم،شاید که فردایش تویی..
دنیا برایم سال هاست، مرگ است و فرداهای زشت...
             اما تحمل می کنم، زشتی که زیبایش تویی...
گاهی دوبیتی یا غزل، گاهی هوای قطعه شد..
      شعر مرا در هر نفس، مفهوم و معنایش تویی....

سجاد پارسا

شعر مینویسم که خدایم بیند

شعر مینویسم که خدایم بیند
با کلامی ساده منظورم گیرد

شعر مینویسم که بگویم از خدام
یک احساس بینهایت از کل دنیام

شعر مینویسم که با علم و احساس
اشاره کنم به خوبی زندگی از اساس

شعر مینویسم که به دنیا بسنده کنیم
دیگرش پیش خداست، خنده کنیم

هادی نجفی

در این دل بعد تو غم لانه کرده

در این دل بعد تو غم لانه کرده‌
نبودت این دل و دیوانه کرده
همان دل را که اینجا جا نبودش
بگو حالا چه جایی خانه کرده
تو رفتی و دلت سامان بدادی
غمت مارا بسی دیوانه کرده‌
از ان هنگام چیدنت ز بستان
قناری ناله ی مستانه کرده
خیال دیدن رویت دوباره
زمانه همچو یک افسانه کرده

مهکامه شریعتی

عاقبت این نفس کورم می کند

عاقبت این نفس کورم می کند
ظلمتش از نـور دورم می کند
معصیت را نـزدِ من زینت دهد
طـاعتـی نـا کـرده گورم می کند
سلیمان ابوالقاسمی