خیالِ خامِ پلنگِ من، به‌سوی ماه جهیدن بود

خیالِ خامِ پلنگِ من، به‌سوی ماه جهیدن بود
و ماه را زِ بلندایش به روی خاک کشیدن بود

پلنگ من ـ دل مغرورم ـ پرید و پنجه به خالی زد
که عشق ـ ماه بلند من ـ ورای دست رسیدن بود

گل شکفته! خداحافظ، اگرچه لحظۀ دیدارت
شروع وسوسه‌ای در من، به نام دیدن و چیدن بود

من و تو آن دو خطیم آری، موازیانِ به ناچاری
که هردو باورمان ز آغاز، به یکدگر نرسیدن بود

اگرچه هیچ گل مرده، دوباره زنده نشد امّا
بهار در گل شیپوری، مدام گرم دمیدن بود

شراب خواستم و عمرم، شرنگ ریخت به کام من
فریبکارِ دغل‌پیشه، بهانه‌اش نشنیدن بود

چه سرنوشت غم‌انگیزی، که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فکر پریدن بود

حسین‌منزوی

هرجا که تویی

​

 ​

هرجا که تویی
مرکزِ تصویر من آنجاست...

​

مرا زهره‌ی آن نیست

مرا زهره‌ی آن نیست
که نامت را به زبان آرم
در تو می‌نگرم و می‌­میرم.

حسین منزوى

سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاری است

سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاری است
که این شگفت ترین نوع خویشتن داری است

مرا ببخش اگر لحظه هایم آبی نیست
ببخش اگر نفسم ، سرد و زرد و زنگاری است

حسین_منزوی

ای لذّت شبانه‌

ای لذّت شبانه‌
بازآ که بی‌بهانه
از تو پر است خانه‌
حتّی اگر نباشی...

حسین منزوی

بهار با همه ی جلوه و جمال،

بهار با همه ی جلوه و جمال،
گلی به پیشِ سینه‌ی پیراهنِ بهاره‌ی
توست . . .

#حسین_منزوی

شکفته بودی و بی اختیار گفتم : آه

شکفته بودی و بی اختیار گفتم : آه
چقدر صورتیِ صورتی است باغ تن

همیشه راه دل ازتن جداست

همیشه راه دل
ازتن جداست
در سفر جان
دلت مراست
تو خود گفته ای
اگر بدنت نیست

حسین_منزوی

قصد جان می‌کند این عید و بهارم بی‌تو

قصد جان می‌کند این عید و بهارم بی‌تو
این چه عیدی و بهاری است که دارم بی‌تو

اول دلم فراق تو را سرسری گرفت

اول دلم فراق تو را سرسری گرفت
‏وان زخم کوچک دلم آخر جذام شد

‏⁧حسین منزوی⁩