یه شب شاید رها کردم، جهانِ غصه دارم را

یه شب شاید رها کردم، جهانِ غصه دارم را
کسی هرگز نفهمید ،منو حالِ خرابم را
شدم تنها ، با ظلمی که از اطرافیان دیدم
همان نزدیک ترین هایم ، که دیدند بغضِ جانم را
نمیدانم چرا حقم از این دنیا ، عذاب و دل شکستن شد ؟
کسی می داند جوابِ این سوالم را ؟

سپیده امامی پور

واژه ها اَنبارَن

واژه ها اَنبارَن
به تقلای کلام اینجایَم
دلبری از رفتن
جمله ای میخواهد
جمله ای بهرِ پناه
وَ من عاجز ماندم
تو بیا اَنبار بان
یه ردیف از واژه
سهمِ تنهاییِ جانم ده
یه کلام از احساس
در وجودم جا ده
منِ تنها بی او
چون درختی بی برگ
یا مسیری خسته
بی مسافر ماندم
تو بده برجانم هر چه احساس
در آن اَنبار است
به خدا میخوانم
واژه واژه احساس
می دهم بر قدم های ِ یارم

سپیده امامی پور

من تمامِ ناتمامم تو شدی ،حاشا کنم ؟

آهِ من آخر گریبانِ تورا خواهد گرفت
اشکِ بسیارم ،سوی ِ چشمانِ مرا خواهدگرفت

در زمانِ بی کسی هایم کجا منزل کنم ؟
بی پناه ، غمگین ،کجا سکنی کنم؟

آرزویم در قبالِ جانِ شیرینم فقط ،دیدارِ توست
یارُ معشوقِ کسی دیگر شدی ،این تقدیر توست؟

من تمامِ ناتمامم تو شدی ،حاشا کنم ؟
ای دریغُ صد دریغ از اعتمادِ بی خودم ...

باورت کردم که تو ، دنیایِ من رنگین کنی
آه ِ بسیارم پناهت ،بی پناهم کرده ای

سپیده امامی پور

دلی نمانده زِ من برای بیقراری ات

دلی نمانده زِ من برای بیقراری ات
زِ هوش برده مرا، همه ی یادگاری ات

آن شالِ مشکی ات ،تا خورده در کِشو
با من چه میکند ،عطر ِ لباسِ تو؟

من مانده ام که شب مهمانِ من شوی
در خوابم آیی ُ،رویایِ من شوی

اینجا یقین اندازه ات نبود ،
رفتی که رفتنت،
اینگونه ساکتم نمود...

با من بگو تو از،، این راه دورِ دور
من طاقتم کم است ،طاقت بیارم من چجور؟
سپیده امامی پور

کرده ام خودرا کنیزِ بی قرارهای ِ تو

کرده ام خودرا کنیزِ بی قرارهای ِ تو
رخت میشورد دلم ،
در فراقِ رویِ تو

عاشقم کردیُ و میلت،
با کسی دیگر شده
در نبودت ،این کنیزت ،
بی کسُ تنهاشده

هرچه امشب در نبودت،
قصه میبافم نشد
خواب میبینم تورا،
اما ،چرا تعبیر نشد ؟

صبحِ فردایی که خواب خویش را ،
برآب میخوانم بیا...
خیر باشد،آمدی
اما ،آهسته نیا

سپیده امامی پور

دَلیلَش را نمیدانم .

دَلیلَش را نمیدانم .
ولی،داغونِ داغونم
یه حالِ خوبِ خوب
به این جانَم بدهکارم .
ضمیرِ ناخودآگاهم،
دلیلِ غضه ام فهمید
نیایی بهتر است جانم
یه جنگی پیشِ رو داریم
نمیدانم ، تورا اِنکار کنم امروز
یا اینکه،فریاد کنم اینجایی،حتی به زور ؟
دلیلش را خودم هم ماتُ مبهوتم
از اینکه تو نمی خواهی وُ من
درگیرِ رویاتم
من از آغوشِ تو دورم
فقط رویا می دوزم
به من رحمی بکن جانا
که از غصه ات می پوسم
میانِ این همه آدم
کسی جُز تو نمیبینم
دلیلش هرچه بادا باد.
من رویاتو میبینم

سپیده امامی پور

دلم انگار می خواهد...

دلم انگار می خواهد...
تورا در بین ِ ابیاتم
ردیف آخرِ شعرم ...
کمی مطرف
به وزنِ ایده آلِ خود
چنانِ صیغه خوانی ها
به عقد خویش بخوانم...
تورا من بر گزیدم تا سعادت
نجاتم ده مرا از این فلاکت
زِ جعلِ خویش رهایم ده
واز این نادانیِ مبهم نجاتم ده
مرا معشوقه ی جانم صدایم کن
مرا رعنا مرامحبوب صدایم کن
مرا دلکش مرا مرغوب
مرا مطلوب صدایم کن
مرا چون طبیبِ درمانگر
مرا رسوا و شیدایت صدایم کن
انیس و مونسِ جانی
نجیبُ معتبر هستی
مرا با اعتبار خویش
شریفُ شاعرِ شهر ِ خودت کردی

سپیده امامی پور

من تورا بهانه کردم

من تورا بهانه کردم
وسط ترانه هایم
یه بگو مگوی ساده
نه  یه بحثِ بی اراده
من تورابهانه کردم
سر هر سطر ترانه
چشاتو اشاره کردم
تو دلیل واژه هامی
تو خودِ جوهرِ خودکار
تو دلیلِ ماندنِ من
پای هر وعده ی انکار

سپیده امامی پور