سخن آغاز کنم با مدد از حضرت دوست

سخن آغاز کنم با مدد از حضرت دوست
ز کسی شعر سرایم که جهانم همه اوست...

ورقش ابر شد و بر تن آن قطره کشید
به زمین خنده‌ی گل با قلمی خبره کشید...

زده صد تاج گل و بر سر هر شاخه گذاشت...
سپس از مهر به آن خانه کبوتر بگماشت

نظرم جلب خدا گشته به این باغِ بهشت
دلم از من قلمم برد و شتابان بنوشت ...

گلکی تازه به دشتی که خدا کاشت تو را
که چو پرچم سر آن ساقه بر افراشت تو را

شده ام غرقه به امواج خدا همچو بلَم
که من این شعر نگفتم همه را گفته قلم

سحر از خاک تنم کفترِ دل پر زده است
به لبش برگِ سلامم به شما سر زده است

درود، طرحی دیگر برای گفت قلم کشیده ام
این شعر را این پرنده سروده است....تقدیمتان
سحرفهامی

من از دست تبر

من از دست تبر
یک پیمانه شوک خورده ام
چند واژه از شاخه قلبم پرید
این شعر دست و پا شکسته
از طاقچه ی ذهن من افتاده است
بند بند استخوانش خمیده بر معبد دفتر
.
.
.
چون درختی معوج
که بر خاک خدا
بوسه میزند

سحرفهامی

مثل یک فیتیله ام در چاله های داغ شمع

مثل یک فیتیله ام در چاله های داغ شمع

مانده بر دل یاد تو چون شعله های داغ شمع

خواب دیدم فتح کردم کوه احساس تو را

سوختم خود را میان قله های داغ شمع

سحرفهامی

کفترم رفت و به راهِ هجرتش

کفترم  رفت و به راهِ هجرتش
برگِ جانِ خسته ام  را  باد  برد
آخر آن معصومِ بی احساسِ من
شاخه ی  قلبِ مرا  از  یاد  برد
کرمِ ابریشم  به دستانم  تنید
ماه‌ها  همسایه با  قلبم نشست
عاقبت از پیله اش سر خورد و رفت
بر گلِ روئیده ، بر شبنم نشست
یک نسیمِ آهسته در گوشم شبی
از غم آواره گی اش  گریه کرد
خاستم  گیرم در  آغوشم  ولی
رفت و بی برگی به دستم هدیه کرد
بعد از آن سرما که گفتم با شما...
سبز و محکم ایستادم پس چرا ؟
سخت بود و ساده بخشیدم  ولی
از  تبر من  کینه دارم  پس چرا ؟
جسم سختم را تراشیدند و جان
بر  تنِ  آن نو تَبر چون ساقه  شد
جانِ من بر زخم هایم حمله کرد
بدتر از صد دشمنِ صد ساله شد

سحرفهامی

از قلّه ی خیال

از قلّه ی خیال
به منظومه ی انزوا
افتاده ام
شبیه سیّاره ای تو خالی
نشسته بر مدارِ خویش
درخشانم

سحرفهامی

پرنده ای شیشه ای

پرنده ای شیشه ای
کنار خرده شیشه ها
افتاد و شکست
نمیدانم
پرنده شیشه را شکست
یا شیشه پرنده را ؟
سحرفهامی

شهر ما منجمد است

سلام خدا...
شهر ما منجمد است
اینجا
فقر
لباسِ فُرمِ مردم شده است
برف نشسته
بر سر خمیده ی پدران
در صف طولانی نانوایی
وصله میدوزد مادر
برای پیراهنِ بابا
او امید دارد
که ما
ازین سیمره
بدون پوستین و
سینه خیز
به بهار برسیم
درین نبرد
تنها پاسخ احتمالی
رقصیدن
با ساز مخالف است
خدا ؟ ...
خبر داری ؟
بابای من
ابر ستاره ی صحنه ی رقص شده است

سحرفهامی

سوختم خود را در آتش همچون شمع

سوختم خود را در آتش همچون شمع
من سراغ صبح را هر دم به دم می گیرم
شب مرا گفت سحر نزدیک است
گفتمش تا رسد از راه ز غم می میرم
سحرفهامی

یک مرغ وحشی

یک مرغ وحشی
در آشیان استخوانی ام
آرام گرفته است
دیگر به هوای آزادی
جست و خیز نمیکند
نمی پرد...
به گمانم
با شوریِ اشکهای من
نمک گیر شده است

سحرفهامی

من آن کبوترم که بر شاخه یِ تر نشسته بود

من آن کبوترم که بر شاخه یِ تر نشسته بود
غنچه ی دل بر تن یک درخت سرد بسته بود

به هر زمستان به غمِ درخت خود شکسته ام
بال سفر داشته ام ، بار سفر نبسته ام

مردم هر کوچه ز هم وصف مرا شنیده اند
بجایِ تصویر وفا ، طرح مرا کشیده اند

حال من آن پرنده ام که بیخبر گم شده ام
به جرمِ بی وفایی ام شهره مردم شده ام

چونکه شبی کبوتری از قفسش پریده بود
صاحبِ دیوانه به سنگ از پی او دویده بود

از بد حادثه مرا دستِ کجش نشانه کرد
بال مرا شکست و بر کنج قفس روانه کرد

به دام صیادِ بلا ، اسیر و پر بریده ام
برای خنداندن او تا به سحر پریده ام

آه و تقلای مرا درختِ من ندیده است
جور جفا ز شاخه ی خالیِ من چشیده است

من به کنار پنجره از پس شیشه های سرد
دیده ام آن درخت را غرق کلیشه های درد

حمله ی باران و تگرگ به زخم صامتِ درخت
طعنه ی باد مستهز شکست قامت درخت

آه از آن شب که دگر رنگ سحر ندید ه ام
در قفس فاجعه من چه بی ثمر دویده ام

شبیه یک پرنده بر شاخه ی درد بوده ام
شاهد خشکیدن یک درخت زرد بوده ام

سحرفهامی