می‌فِرِستَد عِشق را دَر پاکَتی پُرمُحتَوا

می‌فِرِستَد عِشق را دَر پاکَتی پُرمُحتَوا
باز خواهَد شُد خُدایا این شُروعِ ماجَرا؟

واژِه‌ها رَنگین و صادِق، دَر قَطارِ جُملِه‌ها
اَز خودَش پُرسَد که: خوانَد این هُجومِ واژِه را؟

فَهمِ عاشِق کِی کُنَد معشوقِهِ‌ی بی دَغدَغه؟
ناِمِه‌ای دیگَر زِ سِیلِ عاشِقانَش بی بَها

می‌فِشاری قَلبِ خُود را تا کِه خون را گُل کُنی
قَلبِ خواهِش پُرتَکاپو پاسُخ اَمّا کو؟ کُجا؟

باز گَفتی دَر دَرون اَفسانِه‌اَت را بی نَظیر
دَر بُرون اَمّا بِه چَشم و خاطِرَش یِک اِدِّعا

گاه بِهتَر باشَد اینکِه عِشق را ساکِت کُنی
تا کِه شایَد بِشنَوَد روزی نَوا را آشِنا

اینَک اِی شاعِر غَریبِ وارِثِ شِعرِ خُدا
سَخت پیشِ خُود نِگه‌دار این هُجومِ واژِه را


سجاد سعادتی راد

ساعَتی مَحبوس دَر زِندانِ تَنهایی وَ تَن

دَر سِتیزَم با سِتَم‌هایِ سِتُرگِ روزِگار
پَنجِه‌ها دَر پَنجِه‌اَش، پُردَرد اَمّا اُستُوار

صَحنِه‌ها پایان نَدارَد، هَر بار شِکل و صورَتی
خویشتَن اَمّا هَمانَم ، پُرغُرور و بُردبار

گاه جَنگی دَر دَرونُ و غَرق دَر دَریایِ خون
گَرچه اَمّا دَر بُرونَم ، دَر سُکون و سَر بِه کار

ساعَتی مَحبوس دَر زِندانِ تَنهایی وَ تَن
دَر تَلاشی بی بَدیلَم، با اُمیدِ بی شُمار

تا کِه یِک روزَن بِسازَم، واژِه را واسِط کُنَم
اَز میان بَردارَم این واوِ میانِ دِل وَ دار

حالِ این مَحبوس را دیوانِه می دانَد بَلی
تا کِی این دیوانِه را فَرزانِه سازَد روزِگار

سجاد سعادتی راد

با مَن بِگو اِی نازَنین اَز بُغض‌هایَت

با مَن بِگو اِی نازَنین اَز بُغض‌هایَت
تا بِشنَوَم مَن اَز میانِ جان صِدایَت

با مَن بِگو اَز شِکوِه‌ها اَز زَخمِ‌ پِنهان
آهی نَهُفتِه دَر میانِ گُفتِه‌هایَت

با مَن بِگو چُون مَن صِدایَت را شِنیدَم
آری تو هَم هَمچُون مَنی، زَخمیست پایَت
چُون ما قَدَم دَر راهِ ناهَموار داریم
دَستی بِبایَد تا بِگیرَد دَست‌هایَت

ما قَصدِ یِک پایانِ شوراَنگیز داریم
آری بِبینَم مَن طُلوعی دَر نَهایَت

مَن با تُو گویَم اِنتِهایِ راه زیباست
با مَن بِگو، هَمراهِ مَن باش این حِکایَت

سجاد سعادتی راد

دَر هَوا شوقِ تَماشایِ تُو دارَد جَرَیان

دَر هَوا شوقِ تَماشایِ تُو دارَد جَرَیان
سینِه اَز هَم بِشِکافَد نَفَسِ پُر هَیَجان

دِل بِه تاب و تَپِشُ و حَسرَتِ دیدار هَنوز
جُست و جوییست دَمادَم پَسِ هَر آن ضَرَبان

کاش پایان نَرِسَد لَحظِه‌ی پُر راز هَنوز
جاری اَز جانِ تُو باشَد دِلِ سَرچِشمِه‌ی آن

تَن بِه این رود سِپاریم و دِلی خُوش داریم
زِنده اَز عِشق بِمانَد لَحَظاتِ گُذَران
سجاد سعادتی راد