تا بِه چَند غَلَطِ نا به جا کَردیم

تا بِه چَند غَلَطِ نا به جا کَردیم
دوست اَز میانِ دُشمَنان جُدا کردیم

تا شکسته و لِهُ خَمیدِه شُدیم
بَس به اِشتِباهِ خود اِعتِنا کردیم

با وفا ماندیم دَر زَمانِ تَنهایی
ما چِرا به جانِ خود جَفا کردیم؟

تا به کی دَرْ پِیِ جَفایِ زمانْ
زَخمِ دِلْ را خُودْ به خُودْ دَوا کردیم

در بیابانِ داغْ به هَوایِ سَرابْ
پایْ بَرْ خارِ بی‌وَفا، نَها کردیم

باز هَم دَرْ سُکوتِ بی‌حاصلْ
گِریِه بَر حالِ خُد، دَر خَفا کردیم

تا به چَندْ در میانِ آن شبِ تارْ
با اُمیدی کِه نَبود، دُعا کردیم

چونْ دُعا کارسازِ دَردِ ما نَشُد
یِک‌شَبِه عَلَیهِ غَمْ کودِتا کردیم

خون بِه پا می‌شَوَد اینبارْ وَلی
ما به قِسمَتِ خُودْ اِکتِفا کردیم
مهسا طهرانی