هلا که کامت رواست هر آن به شهدِ نابِ زلالِ عصمت

هلا که کامت رواست هر آن به شهدِ نابِ زلالِ عصمت
بدین برازندگی در این حَدّ که دارد آیا جلالِ عصمت؟

کسی که در قلبش‌است شکّی که زُبده مرآةِ ذاتِ حَقّی
شکُوهِ پروازِ عرشی‌ات را ندیده با پرّ و بالِ عصمت

همین بس است افتخارت ای از تبارِ یاسین و آل‌ِطه
نداده حق جز به آلِ‌یسین و آل‌ِطه مدالِ عصمت

کمالِ عالی‌تباری‌ات را بنازم ای گُل‌ترین جز از تو
که زیب و فرّش خُجستگی دارد اینچنین با کمالِ عصمت؟

کسی چنین حظّ نبرده شیرین شمایلی را، در آسمان‌ها
ستاره‌ای می‌درخشد آیا به تابناکیِ آلِ عصمت؟

زبانم است از سپاس قاصر که با تجلّیِ نورِ باهر
نزول لطف خداست بر ما عروجِ نغزِ هلالِ عصمت

گمان ندارم که در دو گیتی کسی توان یافت چون شمایان
که ساحتش آن به آن بری باشد اینچنین از زوالِ عصمت

زبورِ آلِ محمّد است این صحیفه قرآنِ صاعد از آن
فروغِ پیوسته داده جولان چنین عیان در مجالِ عصمت

شکفته‌ای در کدام گلشن که دیدگان مثلِ صبحِ روشن
نبرده کم حظ فراغبال از جمالِ پر خطّ و خالِ عصمت

نعیمِ جاویدِ حق‌تعالی زوال هرگز ندارد آنی
که شیعه گردد سرورمندانه بهره‌مند از نوالِ عصمت
ابراهیم حاج‌محمّدی قمر