فانوس لبریز از شعرت را می آویزی

فانوس لبریز از شعرت را می آویزی
بر گوشه ی چپِ هلال ماه.
چندمین روز بدون تو
دریا سر در خویش
گاه غران
اما چون تو
غریبانه خاموش
انگار کوری مادرزاد

در عمیق ترین موج فرو می روی
و قبل از غوطه ی آخرین
فریاد می زنی:
زنده باد
جهان،بی من.

ولی_رضایی