ظلم دنیایی که دیدم، تیغ غم بر دل نشانده

ظلم دنیایی که دیدم، تیغ غم بر دل نشانده
غصه ها جان مرا هم، تا به لب‌هایم رسانده

آن سراب مهربانی آن خیال کودکانه
روح پاک تشنه ام را، رو به هر سویی کشانده

آن بدی هایی که دیدم، آن همه نامهربانی
خواب نادانی و غفلت،از سرم دیگر پرانده

بعد عمری زندگانی، در جهان رنگ و نیرنگ
جز دلی پر خون و داغان، در بساط من چه مانده؟

ای تماشاچی رنجم وعظ بیهوده مکن که
کاسه ی صبرم شکسته، طاقتی دیگر نمانده
عاطفه میرزایی