کاردش زدیم.

کاردش زدیم
خونی برنیامد
تلخ کردیم کامش
خشمی برنیامد از ماتم
پر کردیم کاسه اش از تردید
پرهیزی در نگرفت
سوزاندیم حاصل های اطرافمان
عمیق کندیم
پوست زمین های عبرتمان
تونل هایی از ندامت
آنجا که زوزه ی گرگ ها
دریدند عظمت درّه ها
در خاطرمان نمی آید
چگونه چمباتمه زدیم
زیر قبای نزارمان؟
چرا نترسیدیم از پیروزی؟
مابردیم؛در قمار آبادی جنگی
از نژاد کدام وجدانی؟
ما خمار دیار اشکباریم
و نخل های سوزانیم
خرمای خودداریم
باز نخواهد شد
این پیله های کینه ای
حاری زندگی اجباری
خاری انصاف دادگاهی
گره اخم های اسیری
مجروح نالایق بی عاری
وقتی نیست آگاهی
غمگین باید، ذوق روز آزادی
خنده زیباست ولی می دانی
درد دارد این همه گرفتاری؟
می گردیم به دنبال طنابی
گره خورد به دور گردنی
اکنون که سرمست سبزترین تکه خاک وطنی
می بینی این گلوله های بر دیوار
و تفنگ های سر پر از دیندار؟
نشانه گرفته اند قلبم را
ندارد دنیا نیازی
دگر به آدمی،خوبی
ندارد انتخاب دیگری
بین من و تو
تو بمانی بهتری
فاطمه زهرا یزدانی کچویی