♡عاشقانه آرام♡
زندگی♡عاشقانه آرام♡
زندگیدرباره من
حوصله ام
سر میرود
از این فرداهایی که
هنوز نیامده
دیروز میشوند!
ادامه...
برگرد، اینجا قصه بی باران نمی ارزد
برگرد، اینجا قصه بی باران نمی ارزد
بابا بگو که نانِ بی دندان نمی ارزد
یک شهر را درگیرِ بوی یاس کردی
تصمیمِ کبری در کتاب هامان نمی ارزد
وقتی همان مردِ قوی با اسب می آمد
دانست مادر که نیِ چوپان نمی ارزد
دارا برو رحمی به حالِ این پریشان کن
سارا دگر با اشک یا خندان نمی ارزد
شاید همین امشب بیایم پیشِ تو دریا
با بودنت حوری و یا غلمان نمی ارزد
این ابرها هم پشتِ من هی حرف می بافند
برگرد، اینجا قصه بی باران نمی ارزد
علی نصیری
در بستر شب
در بستر شب
ستاره ها در اغوش آسمان
به ماه چشمک می زنند
او دلبری می کند
و من در گوشه ای از شب
در تمنای خورشیدم
سارا دودانگه
بایدم آموخت ، تابستان هرزه را
بایدم آموخت ، تابستان هرزه را
تن بوسیده از رویای دوباره
در آب های عصر تابستان را .
بایدم آموخت ، تمنای بادآوری ست خود
سکوت پیش از ترک مسافران .
دیگر خشکیده ام ،
در چمن یاد ها ، به عمر همین ذره ی بلند ،
در صدای تصادفی سنگریزه های سقوط .
کسی اما تخواهد دید فضای بیکرانه را .
در سکوت و در تاریکی .
کسی اما نخواهد دید
پیوستگی رودخانه را .
مسافر پیش از رسیدن به اتوبوس
با اسلحه هاش پنهان ،
معصومانه می نگرد به شهر ؛
تفنگ ها همه پشت مردمکان .
می دانم : از دوشب ، آنکه ساکت تر ، ماندنی ست در بی امانی یاد .
از دو برگ شهادت قتل ست بر تَردامنیِ باد ، آنکه خشکیده تر .
دیگر ،
شاهدانه می چمی بر چمن ، چنان که عطر تو چیند به روشنا ،
در گردش گام های پارک .
زمزمه خواهی بر دهانه ی شب ،
سرود های شاد شناور بر تاریکی را
سرود گام های خیده را در این گردش تهی .
معماری شکست در کوچه ها ،
برای ما که پادشاهانی کوچک بودیم ؛
والیان محلی دخمه ها ،
خانه های مربعی ، پنجره های کوچک نظم ،
تفنگ ها به صورت شلیک کرده اند .
سرک کشیده دویدی و بعد دیدی
دیوار های بلند ،احترام کودکی را نگه نمی دارند .
چشم بگذار .
بگذار هر شلیک تورا به عقب ببرد .
کیست که به تمامی از یاد برودو جهان را چون کره ای آبی در ذهنش بیدار نکند ؟
دندان های فشرده ات ، به ارث می برد ، سرما را از گذشته ای انسانی
شمشیر های جنون ، تا آخرین نفس تیزند .
اکنون ، یکی دو روزی ، مهمان همین اتاق های کوچکم .
چمدان به دست و غریب بلیط های قطار ؛
پنجره ی مسافر خانه را باز کردم .
خیره شدم به کبوتران نشسته روی سیم .
از خاک ِنشسته روی شیشه ها ، دست خواهم کشید ؛
بر خاک نشسته روی شیشه ها ، دست خواهم کشید ؛
تا دوباره به جوخه بسپارم ،
نام های فراوشی را .
بهرام کیانی
اینگونه تنت آشیانهای شد
اینگونه
تنت آشیانهای شد
پرندهی تنم را
به اوجهای پرواز روح.
سعید فلاحی
دارم به پرنده شدن میاندیشم
دارم به پرنده شدن میاندیشم
چند روزیست؛
شاخههای درختِ ته کوچه
تنهایند...
سعید فلاحی
آه ای روشنایی در ظلمت
آه ای روشنایی در ظلمت
ماه را
در ایوان کدامین خانه
جا گذاشتهای؟
سعید فلاحی
