دلم جایِ تورا با غُصّه پُر کرد است

دلم جایِ تورا با غُصّه پُر کرد است
که دائم برلَبش، آوایِ برگرد است

زدی ،بر برکه ی آرامِ من سنگی
زَدی ،سنگِ که را؟ برسینه این درد است

جَهانم شد جَهنّم درهّ ای جانکاه
دلم غمخانه ای، آشفته وسرد است

به مثلِ طفلِ مادر مُرده ای هستم
به دور ازمیهنش،ازعالَمی طَرد است

چنان در گیر و دارِ قصّه ی دردم
بسانِ رازقی ها،گونه ام زرد است

دلا این رنج ومِحنت،ازغمِ عشق است
دلیلِ آه سردم، بختِ نامرد است

قصه بکند