چشمهایم تاریکی این فاصله را نمی بینند

چشمهایم تاریکی این فاصله را نمی بینند
غم نهفته بر سینه ام
بغض سنگین نشسته بر گلویم
آتش شعله ور عشقی است
که در پستوی این خانه
می سوزاند و به پیش می رود
آه، ای شاه بیت غزل های عاشقانه ام
به پیش بیا و همدم
روزها و شبهایم باش
تا چراغ سوزان خانه ای
باشم که هر لحظه
از آتش عشق تو
روشن و نورانی می شود...
شیما عابدنیا