دلبستگی، جنگلی‌ست که پیوند می‌دهد

دلبستگی، جنگلی‌ست که پیوند می‌دهد
زمین را به آسمان
و آسمان را به شب
به شبی که در تدارک یک روز بی انتهاست ..

پل الوار

و تو هم روزی پیر می‌شوی

و تو هم روزی پیر می‌شوی
امّا من
پیرتر از این نخواهم شد
در لحظه‌ای از عمرم متوقف شدم

منتظرم بیایی
و از برابر من بگذری

زیبا، پیر شده
آراسته به نوری
که از تاریکی من دریغ کرده‌ای...

شمس‌لنگرودى

کافر عشقم مسلمانی مرا در کار نیست

کافر عشقم مسلمانی مرا در کار نیست
هر رگ من تار گشته حاجت زنار نیست

از سر بالین من برخیز ای نادان طبیب
دردمند عشق را دارو به جز دیدار نیست

ناخدا در کشتی ما گر نباشد گو مباش
ما خدا داریم ما را ناخدا در کار نیست

خلق می گوید که خسرو بت پرستی می کند
آری آری می کنم با خلق ما را کار نیست

امیر خسرو دهلوی

زندگی خوب زندگی شاد است

​​​

عشق در قبیله‌ء من خنکای برف است و

عشق در قبیله‌ء من
خنکای برف است و
شعور ضمنیِ آب

من اگر کفنی داشتم
نگاهِ لیلا می‌کردم و می‌مردم...


بهرام اردبیلی

نام من رفته‌ست روزی بر لبِ جانان به سهو

نام من رفته‌ست روزی بر لبِ جانان به سهو
اهل دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز...

حافظ

تلخی بی تو بودن

تلخی بی تو بودن
تنها تنهایی نیست
چیزی درست به اندازه تو
به وزن تو
و به زیبایی تو
بر من سنگینی می‌کند
به گمانم این نیستی
تا وقتی که هستم
باقی خواهد ماند
و من به همین هم قانعم.

جمشید عزیزی

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی
چه شد که شیوه بیگانگی رها کردی

به قهر رفتن و جور و جفا شعار تو بود
چه شد که بر سر مهر آمدی وفا کردی

منم که جورو جفا دیدم و وفا کردم
توئی که مهر و وفا دیدی و جفا کردی

بیا که با همه نامهربانیت ای ماه
خوش آمدی و گل آوردی و صفا کردی

بیا که چشم تو تا شرم و ناز دارد کس
نپرسد از تو که این ماجرا چرا کردی

منت به یک نگه آهوانه می بخشم
هر آنچه ای ختنی خط من خطا کردی

اگر چه کار جهان بر مراد ما نشود
بیا که کار جهان بر مراد ما کردی

هزار درد فرستادیم به جان لیکن
چو آمدی همه آن دردها دوا کردی

کلید گنج غزلهای شهریار توئی
بیا که پادشه ملک دل گدا کردی

شهریار

می گفت با غرور

می گفت با غرور
این چشمھا که ریخته در چشمھای تو
گرد نگاه را
این چشمھا که سوخته در این شکیب تلخ
رنج سیاه را
این چشمھا که روزنه آفتاب را
بگشوده در برابر شام سیاه تو
خون ثواب را
کرده روانه در رگ روح تباه تو
این چشمھا که رنگ نھاده به قعر رنگ
این چشمھا که شور نشانده به ژرف شوق
این چشمھا که نغمه نھاده بنای چنگ
از برگھای سبز که در آبھا دوند
از قطر ه های آب که از صخره ها چکند
از بوسه ها که در ته لبھا فرو روند
از رنگ
از سرود
از بود از نبود
از هر چه بود و هست
از هر چه هست و نیست
زیباترند ، نیست ؟

من در جواب او
بستم به پای خسته ی لب ، دست خنده را
برداشتم نگاه ز چشم پر آتشش
گفتم
دریغ و درد
کو داوری که شعله زند بر طلسم سرد
کوبم به روی بی بی چشم سیاه تو
تک خال شعر مرا
گویم ، کدام یک ؟
این چشمھای تو
این شعرهای من

نصرت رحمانی

در وطنم

در وطنم
لوله‌های تفنگ‌ها
فراوان‌تر از
لوله‌های آب آشامیدنی بودند...