خدایا چنان کن که ابری بیاید و باران ببارد

خدایا چنان کن که ابری بیاید و باران ببارد
که بر چینِ پیشانیِ پیرمردِ اصیلِ بیابان ببارد
که باران بر این صورتِ نیمه خندان، بخندد
که بر گیسوی دخترم، پای کوبان ببارد
لبِ خشکِ هامون ترک خورده، آنجا بجوشد
و باران سَرِ مردمِ رهگذر در خیابان ببارد
هم آهنگِ سبز و سپیدِ تمام گیاهان
روی شانه ی پیچکِ خشک و بی‌جان، ببارد
غم هر جوانی بشوید، بخواند، بخندد
بکوبد، بچرخد، برقصد، غزلخوان ببارد
کند آسمان سفره ی نعمتش باز چندی
که از دوست ممد، زهک، تا به بندان ببارد
خدایا چنان کن که ابری بیاید و رعدی بغُرد
که بر این تناور درختِ گَزِ خاکِ ایران ببارد

ایمان خسروی