ره ِ عشق ِ نامساعد غم ِ بی شمار دارد

ره ِ عشق ِ نامساعد غم ِ بی شمار دارد
سر ِ کوی و برزن خود ، هِرَم فشار دارد

شده چشم ِمن پُر از خون ز فراق تو وَ این دل
به درون خود کمی هم گُل ِ چون انار دارد

به مصاف عشق آمد دل وُ دیده ام ، که دیدم
چه بهانه هایی از تو به دلم قرار دارد

شب وُ شاهد وُ وفور ِ می ِ ناب وُ ساقی اما
ته ِ قلب ِ من تو را در ، صف ِ انتظار دارد

ره عاشقی چه سخت و گُذَرَش به صد مصیبت
تو نباشی در کنارم ،  چِقَدَر غبار دارد

سر هر گُذَر نِشَسته به کمین ِ عشق شیطان
چه کنم دو چشم ِ عاشق به من اختیار دارد

شده لشگری ز غم بر ، من ِ محتضر چه حاضر
تو بیا که با شبیخون فکر تار و مار دارد

بِنِگر به باغ وُ بستان بُنِ هر درخت سبزی
دو سه صد گیاه ِ خوشبو برِ جویبار دارد

به ترانه خوانی ِ من زده او به دست خود کف
چه شعف نموده قلبم که چه اعتبار دارد

سَر ِ خود نموده ام خَم بَر ِ عشق ِ تو دوباره
چه کُنَم که زخم هایی ز تو یادگار دارد
فریما محمودی