سـُوختم،آتش دِل جُز تو کِهِ خـامـوش کُنَد

سـُوختم،آتش دِل جُز تو کِهِ خـامـوش کُنَد
چه کسی جُــزتـو،بِه دادِ دلِ مَـن گوش کُنَد

مَـن نَخواهَـم، کِــه کَسی باخَـبَر از سُوختَنم
داد آرَد مَـدَدی، وَرنَـه کِه خُـود جــُوش کُنَد

نَه صلاح هَست بِگویَـم نَه‌ شَوَد رازَش کَــرد
آتََـش راز نَـهان سُـوزَد و مَـدهُــوش کُنَـد

آتِش اَز هَــر طَرَفـی شُعله خـامـُـوشَش بـٰاد
جُـز تو، کی دانَـد و آتَش شُدهِ، آغـوش کُنَد

رِهُ مـیخـانِه، بِـگـیرَم کِه گَر این سُوز صَـلاح
ساقیا ،می بِـدهِ تـا شُعله ئ دِل، نـوش کُنَد

گَـر تـَـوَکُـل، بـِـرَسَـد، آه، زِ دِل، نـَزد خـــدا
دَست پـُر، آیَـد و، دِل، سُوز فَــرامـوش کُنَد

محسن ستوده نیا کرانی