دیر وقتی است

دیر وقتی است
که مادر
دیگر
به خواب من نمی آید
دستهای سرد مرا
دگر کسی
نمی ساید
شانه های پنجه هایش
ز یادم رفته
موهای زبر مرا
کسی نمی بافد
قصه های مرد مهربان
ز یادم رفته
آواز مرد پرده خوان
نمی آید
تک درخت
سرو باغچه مان
خشکیده
یا کریم
در لانه اش بچه
نمی زاید
من گناه سنگین
کرده ام
یادم نیست
نان نا حلال
خورده ام
یادم نیست
ای کاش می شد
گریه کنم تا دم صبح
پشت پلک ابری ام
مادرم اید
سیاوش دریابار