یک نفــر ، بــر جــان عـاشـق می زنــد بـاران ، تویی

یک نفــر ، بــر جــان عـاشـق می زنــد بـاران ، تویی
او که جان می بخشد و می گیرد از من ، جان ، تویی

همچـو طوفـانی که از هفت آسمان نازل شده است
مـی دهــد در سرزمینــم ، دائمــا جـــولان ، تویـی

قصـه ها گفتنــد از عشــق و حیـات و مـرهـمــش
ای دریــغ از واقـعـیـت ، درد بــی درمـــان ، تویـی

هیــچ تاریخــی ندیــده است اینچنیـن غـارتگــری
مستحـــقِ جـملـــه ی : غــارتگــــر دوران ، تویـی

هیــچ معشوقــی به قلـب عاشقــش خنجـــر نـزد
کـه اینچنین خنجـر زدی ای بی وفـا ، مهمان ، تویی

کـاش می شـد با کلامـی هـم تـو را توصیـف کــرد
چـون جواهـــر ، داستانــی دائمـا پنهـــان ، تویـی

با کدامیـن عقــل می شـد عشــق را تفسیــر کـرد
اتفـــاق بـی دلیــلِ قـلــب بـی بــرهـــان ، تویـی

آنچنـــان بــر هــــم زدی آرامـــش ایـــن مــــرد را
ساحــل آرامــش ش همچــون پـرستـــاران ، تویی

( نوشــدارویــی و بعــد از مــرگ سهــراب آمــدی )
آنـکــه آتـش زد به جــان آن همــه پیمـان ، تویـی

عـاشـقـــان را تـا مسیـــر عــــرش ، بـالا بـــرده ای
ربّنــــای عاشــقـــان ، پیـغمبـــرِ ایمـــان ، تویــی

خاک خواهم شـد و لبخنـدت مرا یک دم بس است
بر مــزارم مـی نشینــی چـون گلــی خنــدان ، تویی

از ازل ، پـایــان نبــود ایــن‌ راه پـــر افـســانـــه را
آنکــه خـواهــد داد تــا روز ابـــد ، تـــاوان ، تویی
جمال الدین بخشنده