کـســی بیـایــد و مــا را بــه انـتـهــــا ببـــرد

کـســی بیـایــد و مــا را بــه انـتـهــــا ببـــرد
بـه سمــت مـشــرقِ روی مَـــهِ خــــدا ببـــرد

اگــر نشــــد همــه ی عـشــق را بــه یکبـــاره
دل مــــرا بـشــکــافــد جـــدا جـــدا بـبــــرد

غــریــق مــانــده دلــم در هـــوای تنـهـــایـی
بگــو بــه قــافـلــه ســــالار مــا ، بَـــلا ببـــرد

مسیـر قـافلــه سخـت اسـت و او بـرای خـدا
دلـــــم ز زنـــگ درآورده ، بـــا جـَـــلا بـبــــرد

شـود به گوشـه ی چشمــی تمــامِ جــان مــرا
ز کِـبـر و کینـه بشوید و (مـن) و (مـا) ببـرد ؟

چه بُغـض ها که خـزیده اسـت در حـصــار دلم
شــود کــه عشــق بیـایـد و سـایــه هـا ببــرد ؟

چـه نالــه ها که نکـرده است قـلــب خستـه من
بـه شـــوق عـاشقــی ام قـلـبِ بـیـنــوا بـبـــرد

مـبـــاد زنـدگـــی ام ، گــر بجـــای تـعـظـیـــم ت
جـنـــون عـاشـقـــی ام ، جـامــه ی حـیـا بـبــرد

خـــدا کـنـــد کــه بـیـایـد فـــراق مـا را کُـشــت
مــرا بــه انـتـهــای دل انـگیــز جـــاده هــا ببــرد

جمال الدین بخشنده

یک نفــر ، بــر جــان عـاشـق می زنــد بـاران ، تویی

یک نفــر ، بــر جــان عـاشـق می زنــد بـاران ، تویی
او که جان می بخشد و می گیرد از من ، جان ، تویی

همچـو طوفـانی که از هفت آسمان نازل شده است
مـی دهــد در سرزمینــم ، دائمــا جـــولان ، تویـی

قصـه ها گفتنــد از عشــق و حیـات و مـرهـمــش
ای دریــغ از واقـعـیـت ، درد بــی درمـــان ، تویـی

هیــچ تاریخــی ندیــده است اینچنیـن غـارتگــری
مستحـــقِ جـملـــه ی : غــارتگــــر دوران ، تویـی

هیــچ معشوقــی به قلـب عاشقــش خنجـــر نـزد
کـه اینچنین خنجـر زدی ای بی وفـا ، مهمان ، تویی

کـاش می شـد با کلامـی هـم تـو را توصیـف کــرد
چـون جواهـــر ، داستانــی دائمـا پنهـــان ، تویـی

با کدامیـن عقــل می شـد عشــق را تفسیــر کـرد
اتفـــاق بـی دلیــلِ قـلــب بـی بــرهـــان ، تویـی

آنچنـــان بــر هــــم زدی آرامـــش ایـــن مــــرد را
ساحــل آرامــش ش همچــون پـرستـــاران ، تویی

( نوشــدارویــی و بعــد از مــرگ سهــراب آمــدی )
آنـکــه آتـش زد به جــان آن همــه پیمـان ، تویـی

عـاشـقـــان را تـا مسیـــر عــــرش ، بـالا بـــرده ای
ربّنــــای عاشــقـــان ، پیـغمبـــرِ ایمـــان ، تویــی

خاک خواهم شـد و لبخنـدت مرا یک دم بس است
بر مــزارم مـی نشینــی چـون گلــی خنــدان ، تویی

از ازل ، پـایــان نبــود ایــن‌ راه پـــر افـســانـــه را
آنکــه خـواهــد داد تــا روز ابـــد ، تـــاوان ، تویی
جمال الدین بخشنده

دلــم پُـــر اسـت ز اســـرارِِِ عاشـقـانــه تو

دلــم پُـــر اسـت ز اســـرارِِِ عاشـقـانــه تو
چه زخم ها شده قلبم از این همه بهانه تو

قلــم نبــود و کـلامـی نبـود و شعـر نبــود
جوانـه زد کلمـاتـم ، ز چشـمِ شاعـرانـه تـو

( تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم )
دلت کجاست تا بدهم شانه ام به شانه تو
چه طعنـه ها به سکوتـم نشانـه رفت ، ولی
تمـام ، آتشِ عشـق است ،خـاورِ میـانـه تو

چه قصّه ها که نوشتم ، هزار و یک شبِ من
دلم که شرحه شرحه شد و شد انار دانه دانه تو

نه چــاره ای ، نه امیــدی ، گرفته ای وطنــم
فقط بسوختــم و تا ابـد شـدم ، فسـانـه تو

جمال الدین بخشنده

بــه نــام او کـــه دلــــم بـا دلــش مُعَـطّـــر شـد

بــه نــام او کـــه دلــــم بـا دلــش مُعَـطّـــر شـد
هــم او کـه قـامـَتِ سَـروَش خمیـده پیکـر شـد

خدای را چه بگویم ؟از این همه مصیبت و درد
کســی کـه مـعنـی دلــدادگــی است، پـَر پـَر شـد

چگونــه دسـت قـضــا نازنیــن گُلــی را چیـــد ؟
چگونــه دسـت اَجـَــل اینچُـنیـن ستـمگــر شـد ؟

فــراق می کُشَــدَم ، رفتـــه ای و در غـــم تــــــو
تـمامِ زنـدگـی ام جــانِ ج ـــان چو محشـَـر شد

ندیدمـت کـه در آغـــوش گیـرمـت چــون جـــان
دمی بدون تو بودم، دلم چه سـخت ، کیفــر شـد

بِـِخـواب زنــدگــی ام ، نـازنـیــنِ هـستـــیِِ مَــن
بــدونِ تــــو هـمــه ی قـصّـــه هـــام آخـــــر شـد

جمال الدین بخشنده

صــد پـاره شــد دلــم ، ز غـــم‌ِ مـرگبـار تـو

صــد پـاره شــد دلــم ، ز غـــم‌ِ مـرگبـار تـو
از گیـســوانِ پُـــر عـطـــش و بیـقـــرار تـو

در خواب دیدمت و نگاهی چنین شِگرف
هرگــز ندیــدم از رُخِ همـچــون بهــارِ تـو

بشکن سکوت را که ز بس مست مانده ام
صـبــرم شـکــست از نـگــهِ سنـگـبــــار تـو

گویـی سپیـده را شـب هجـران ربوده است
هر گل شکوفه می کند فقط از شاخسارِ تو

وقتــی طلــوع می کنــی از امتــداد صبــر
شــوقِ فرشتــه هاسـت ، یمیـن و یسـار تو

تـو رفته ای و جان و دلـم غـرق ماتـم است
ققـنــوس عشـق ، جـانِ دو عـالـم نثــار تـو

آخــر سکـوت ، اشـک و دگر صد هزار هیچ
تنـهـا ، دلــی کــه تـازه شــده داغــــدار تـو

جمال الدین بخشنده