صــد پـاره شــد دلــم ، ز غـــم‌ِ مـرگبـار تـو

صــد پـاره شــد دلــم ، ز غـــم‌ِ مـرگبـار تـو
از گیـســوانِ پُـــر عـطـــش و بیـقـــرار تـو

در خواب دیدمت و نگاهی چنین شِگرف
هرگــز ندیــدم از رُخِ همـچــون بهــارِ تـو

بشکن سکوت را که ز بس مست مانده ام
صـبــرم شـکــست از نـگــهِ سنـگـبــــار تـو

گویـی سپیـده را شـب هجـران ربوده است
هر گل شکوفه می کند فقط از شاخسارِ تو

وقتــی طلــوع می کنــی از امتــداد صبــر
شــوقِ فرشتــه هاسـت ، یمیـن و یسـار تو

تـو رفته ای و جان و دلـم غـرق ماتـم است
ققـنــوس عشـق ، جـانِ دو عـالـم نثــار تـو

آخــر سکـوت ، اشـک و دگر صد هزار هیچ
تنـهـا ، دلــی کــه تـازه شــده داغــــدار تـو

جمال الدین بخشنده