پلکم می پرید و بقچه بقچه ستاره

پلکم
می پرید و بقچه بقچه ستاره
پولک دوزی کردم امروز
دوخته بودم
نگاه در به درم را
به دیوار آسمان ، چه غوغایی بود
و چه پنجره های غریبی
او
قنوتی
رو به غروب
نگاه کردم نای چشمم قلم شده بود
پاورچین پاورچین
اشک می ریخت در آغوش آن انبوه آغشته به مهر
مادر
بعد از تو طفلی مجروح شده ام
چاک چاک
در پستویی قرمز
که تو را میکاود لابلای عرفات زندگی
این چه لکنتی ست
انتشار باران ؟
یا
پریشانی ابر ؟
مه چرا ؟ فراق می دمد؟
و این عقربک گذر به دور خود میگردد ؟
مادر
بی تو دستانم
به درگاه
خدا
زمستان
و زانوهایم
سجده کرده ای پاییزی
تو پیراهن ملکوت من بودی
تو
ناودان خانه ی گیلانی آرزوهایم بودی
مستجاب ، مستجاب ، مستجاب
مادر
افقم کبود شده است
شیروانی ام سوراخ
سفر بی خطر
ای مسافر برکه ی نیلوفرهای آبی
گفتی
جهانت را
ختم به خیر کردی ، شکر
من ماندم و دلجویی یاسهای شبانه ات
دلم را
به سر زلف خواب
گره
زده ام
چشمم را به اشک مسلح
که چشم تر
استغاثه است و صاحب خانه غیاث المستغیثین
اَلا یا آواز قشنگ
بگو که بیاید
که در خواب به استقبال ایستاده ام
بضاعت مرا بپذیر
ای
آواز قشنگ
فرهاد بیداری