با مَن بِگو اِی نازَنین اَز بُغض‌هایَت

با مَن بِگو اِی نازَنین اَز بُغض‌هایَت
تا بِشنَوَم مَن اَز میانِ جان صِدایَت

با مَن بِگو اَز شِکوِه‌ها اَز زَخمِ‌ پِنهان
آهی نَهُفتِه دَر میانِ گُفتِه‌هایَت

با مَن بِگو چُون مَن صِدایَت را شِنیدَم
آری تو هَم هَمچُون مَنی، زَخمیست پایَت
چُون ما قَدَم دَر راهِ ناهَموار داریم
دَستی بِبایَد تا بِگیرَد دَست‌هایَت

ما قَصدِ یِک پایانِ شوراَنگیز داریم
آری بِبینَم مَن طُلوعی دَر نَهایَت

مَن با تُو گویَم اِنتِهایِ راه زیباست
با مَن بِگو، هَمراهِ مَن باش این حِکایَت

سجاد سعادتی راد