باز هم شب شد

باز هم شب شد
شب هنگام
غم دیرینه یاد کرد مرا
بی آنکه پرسد کجا بودم
انگار ماه هم
زین غم آشکار آگاه بود
زیبا تر از همیشه می‌درخشید
و زیبایی اش را
که انگشت نشان بود
به رخ می‌کشید

علی مرتضی موحدی