کاش میشد لحظه ای با دلم خلوت کنم

کاش میشد لحظه ای با دلم خلوت کنم
از نگاه واز شُکوه و از صدایت بادلم صحبت کنم
کاش میشد لحظه ها را در بغل انباشت کرد
در سکوت و در فراق برداشت کرد
کاش میشد اختران در روز دید
خوشه یِ پروین را از نور چید..
کاش میشد جایِ تیشه ریشه داشت
جایِ گریه در فراق اندیشه داشت...‌


آرش خزاعی فریمانی میرزا

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.