به مهر گرفت اول زمانه چنان آسانم

به مهر گرفت اول زمانه چنان آسانم
آرامشم بود نشانه قبل ز آسمان طوفانم

به رود آرام چه امید ،پشیمانی است
چشمه رام گرفته بسا به آشیان خروشانم

نبود دائم به گلستان گذر امن جانان
گهی گذر. افتد به آتش تفتان بیابانم

به غمزه دلبران مبند خاطر دوست
که عشق آسان نمایدو برند گران پیمانم

به خال هندوی بخشید خواجه ملک اجدادی
چه سرها رفت وآسان داد تختان سلیمانم

رفیق گرمابه وگلستان باش ارمحبتی داری
که سوزند شاخه خشک به آتشدان زمستانم

عبدالمجید پرهیز کار