تو آمدی تکیه دادم به شانه های خیالی

تو آمدی تکیه دادم به شانه های خیالی
چه آشنائی تو ، بین بیگانه های خیالی

دیگر نمی خورم از این به بعد نانِ غمم را
بیگانه ها !چه پُرند این پیمانه های خیالی

صدها گناه از دلم شسته می شود روبه چشمت
از دید ِ من مسجدند این میخانه های خیالی

دیدم به دورم همه می چرخند وقت نبودت
پر پر شده اند اینجا پروانه های خیالی

افتادم از پا به جایش به دست هایت رسیدم
اینجا منم قهرمان افسانه های خیالی

مریم نصیری