عاقِبَت بُردی دِلَم؛ باشَد؛ بِبَر تَن را هَمی؛

عاقِبَت بُردی دِلَم؛ باشَد؛ بِبَر تَن را هَمی؛
می نَشایَد تا کِه بِنشینَد بِه این شِیدا غَمی.

(شهریارا ما به ناز تو جوانی داده ایم)
تا کُجا جَستی زِ مَن؛ باشَد؛ بیا؛ بِنشین دَمی.

زُلفِ تُو؛ بادِ مُدارا؛ این بِهِشتِ لایَزال؛
مَن گُناهَم اَز اَزَل بُودَه ست این جُو گَندُمی.

تا کِه ساز آیَد بِه دَستِ تُو دِلَم پَر می کِشَد؛
کوسِ رُسواییِ مَن را واقِعَا خُوش می زَنی.

مَن قَلَم را دِشنِه کَردَم تا کِه هَم رَزمَت شَوَم
با کِه گُویَم زَجر کُش کَرد این تَهَمتَن را زَنی

هَر کِه با مَن رو بِه رو؛ پُرسید اَز مَن راویا
رَختِ عِشقَش عاقِبَت؛ کِی خواهی اَز تَن بَر کَنی؟

سروش پیری زنده دل