میبینمت از دور به ناچار،ندیدی

میبینمت از دور به ناچار،ندیدی
دیدی تو شتر را ولی انگار ندیدی
مانند گناهی که کسی مرتکبش نیست
من وسوسه ات کردم و ای یار ندیدی
دنبال تو هربار دویدم ،نرسیدم
صدبار زمین خوردم و یک بار ندیدی
گفتی که چرا اینهمه دنبال من آیی
گفتم که مگر آدم بیمار ندیدی؟
من در قفس چشم تو عمریست اسیرم
کار تو روا نیست گرفتار ندیدی
میخواهمت ای یار به اصرار و تمنا
دلبسته ی انکاری و اصرار ندیدی
آشفته تر از موی پریشان تو هستم
هر چند زدی شانه و آزار ندیدی
دادم خبر عشق و تو انگار نه انگار
انگار که به عمر خود اخبار ندیدی
در کوچه به دیوار نوشتم که بیایی
از کوچه گذر کردی و دیوار ندیدی
دلتنگ همان نیم نگاهی شده ام که
ناخواسته بر من شد و زنهار ندیدی
خوابیدم و در خواب کسی آمد و ترسان
پرسید که یک آدم بیدار ندیدی؟

فرهاد دنیوی