در گلستان گل بِرویَد مهدِ تورانی توان

در گلستان گل بِرویَد مهدِ تورانی توان
پارسیان محبوبِ قَلبَند لایقانند قهرمان
جنگِ دیوان رو نمائید ناتوانند جنئیان
از هنرمندان هنرجوئید هنرمندند جهان
عِرفان از عارف ستانید نیستانید عاشقان
تریسان یکتاپرستند نی هراسید ترسیان
با جهان بان گر بیامیزی بیاسایی اَمان
با کمانداران نشینی غایتت گردد نشان
کهکشان آماج نور است کی محلِ امتحان
آسمان مقصود عِلم است نی لَبان مهربان
دِلستان باشی گرامی دلبران غایت خزان
وقتِ طوفان رو بپوشان تا بقا ماند کیان
آنکه در کنعان سفید شد دیدگانش از فغان
ظاهراً حب یکان داشت باطناً بندِ لِعان
تا نمود دل را تهی از حب اهلِ ناکسان
یوسفش یافتا کنارش اذنِ شاهِ بیکران
رایگان نیست فتح قله شایگان خواهد گران
از خزان دوری مجوئید غایتش شدخیزران
هر جا سامان دیدی اسکانند یقیناً عابدان
نقص و عریان دیدی طوفانند همانا عاشقان
هر سرآغازی یقینا می‌رسد پایان جهان
جز سراسازِ سرآغاز حضرت سلطانِ جان
هیچ مکن جولانی جولانگه زیان آرد ژیان
لاک‌پشت وار طی زی کن خاکیانند بی کیان
حافظا دنیا چو بُستان است نماند  جاودان
اهلِ آن محکوم‌ِ خسران دل ننبد بر خاکیان

حافظ کریمی