بِرسان به گوش هستی غم بی حساب ما را

بِرسان به گوش هستی غم بی حساب ما را
به زبان بی زبانی بشنو خطاب ما را

همه شب ز دست ساقی طلب از شراب کردم
تو که ساغرم شکستی ندهی شراب ما را

نه غمم ز سینه بردی نه غمی ز من زُدودی
به تبسّمی که کردی ببری عذاب ما را

چو تویی به سینه دارم غمِ دل بگشته پنهان
پسِ پرده جلوه کردی بِدَری حجاب ما را

تو همان بهار عشقی که نَفَس به من دمیدی
ز چه روی درفکندی تو به اضطراب ما را

چو نگاهِ روی زیبا ببرد قرار دل را
تو ز چشم خویش بنگر دل صد خراب ما را

رخ زرد عاشقان را نه بَری نه مانده رویی
تو ز روی زرد رنگم بِفِکن نقاب ما را

بزنی به دل شهابی که به آتشم کشانی
تو ستاره ای تو ماهی شبِ پر شهاب ما را

نشود ز دیده پنهان همه اشک بی امانم
نه تمایلی که هرگز بدهی جواب ما را

تو به روی مهر یکدم بنگر به گوشه چشمی
چه کنم ؟ دلا که هرگز نکنی عتاب ما را
سجاد حقیقی