حوّای من..،

حوّای من..،
بی دلیل نیست چشمان وحشی تو
بویی از دموکراسی نبرده اند؛
عطر رُز موهایت
حکومت می کند در قرن مُدرن
که اینگونه بی رحمانه
زیر یوغِ حکم پادشاه دیکتاتور
قلب مرا حبس کرده،
و می ترسم
از آن روزی که شعرهایم مثل
شعرهای شاعران سپید رو
به عشق واژه های روی لبان سُرخ تو
قیام کنند و سرکوب شوند!