کویرست این سرای ما

انگشت در انگشت
قفل گردیده ست
نفس های تو را بسیار دیدم
و آغوشی که تا صبح سحر
گرمای امیدست
و دستانی
که از باغ و گلستانت
شبانه خوشه می‌چینند
کویرست این سرای ما
امیدست نور چشمانت
بیا ساقی که اشک و دیده ام خون شد
چنان درگیر افکارم که دیوار تنم خشکیده بر این خرمن زیبا
بیا ساقی
جدایم کن
رهایم کن
که مستم خوب بنشینم

پیروز پورهادی

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.