دوست داشتم

دوست داشتم
زمان می ایستاد
و من
لبخند تو را
به غنیمت
بیشتر می چیدم
کاش
زمان کش دار میشد
ومن بیشتر نگاه تو را می دزدیدم
کاش
زودتر تمام می‌شد
این بی تمام من
تا تو را
در آغوش گیرم
اما , گاه
بی گاه می شود
و تو باید بنشینی
و ببینی
و درد را نفس بکشی
و فراق را نقاشی
و بخوانی روضه ی فقر را
فقر نبودن و ندیدن و لمس نکردن
شاید تو
آنجا نشستی
و انتظار را منتظری
تا
به من لبخند بزنی
از سر شوق
و من اینجا
دلخوش م به خاطرات مخملی که
در قاب دلم به یادگار گذاشتی
مرتضی حاجی آقاجانی