دلم را گِره می زنم

دلم را گِره می زنم
به دشت سبز چشمانت
همچون روبان قرمزِ سبزه ی سیزده بدر
تا بیایی و تمام غم ها در به در شوند؛
مگر نمی دانی؟
خدا چند سطر برای
جای قدم های تو کنار گذاشته
و من برگ های فصلِ زندگی را ورق زده ام
میان روزهای دلتنگیِ تقویم
که در آخرین صفحه اَش نوشته:
جهان چقدر زیباست
به شرط آمدن بهار!
مرتضی سنجری